"SEXAMOS VALENTES" - 1º Premio da categoría E: 3º e 4º de ESO - II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN

Relato gañador do 1º PREMIO da categoría D: 3º e 4º de ESO do II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN (2019)

"SEXAMOS VALENTES" de MARTA ÁLVAREZ COSTA - 14 anos - 3º de ESO.

Todo comezou en sexto de primaria, cando eu tiña doce anos e o meu corpo non era como o de todos os nenos da miña idade.

Toda ía ben, bueno, sempre había o típico grupo de nenos que te insultan, pero eu non lle daba importancia ningunha.

Pero, un día, pasaron de ser un simple grupo a case tres cursos. Era contínuo, día a día, hora a hora. Daba igual o lugar, xa fose na clase, no recreo, nos vistiarios do colexio. Púñanse todos diante miña e insultábanme; que se cheiraba mal, que se era gorda, que si era fea, que se non me sabía vestir, sempre era por algo. O único que eles querían era facerme sentir mal.

De tantas veces que mo dicían ao día, chegou o momento no que xa me custaba convencerme a min mesma de que non era así.

Eu non llo dicía a ninguén, xa que detrás de cada insulto ía unha ameaza.

A xente que estaba ao meu carón sabía que algo me pasaba, pero non sabían o que.

Preguntábanme moi a miudo que me pasaba, pero a miña resposta sempre era: "Nada, eu estou ben, coma sempre".

Decía iso por aforrarme preguntas e que ninguén me fixera nada debido ás ameazas, porque para min non era unha broma.

Tiven unha temporada na que estiven moi mal e a miña profesora preguntoume que me pasaba, pero eu non lle ía dicir nada do tema. Simplemente lle dixen que foran malos días, e que axiña volvería á realidade.

Pouco tempo despois, as miñas amigas, ou o que eu cría que eran amigas, deixáronme de lado, polo simple feito de que elas eran populares e non ían ser amigas miñas, xa que os seus amigos son os que se metían conmigo.

Pasando o tempo, coñecín a unha nena, unha nena chamada Sheila, e ela tamén estaba pasando o mesmo ca min. Fixemos un bo equipo xuntas, e fomos un gran apoio mutuo.

Pouco a pouco as cousas ían mellorando, xa non me insultaban tanto, nin eu lle facía tanto caso coma antes.

Nestes casos é difícil recuperarse.

A día de hoxe, cando case todo pasou, aínda me poño nerviosa recordando todo aquilo.

Logrei superalo soa. Considérome forte por pasar todo e non dicir nada.

Grazas a superar aquilo, seguín os meus soños e convertinme nunha artista recoñecida mundialmente.

FIN.

Participantes e premiados da categoría E: 3º e 4º de ESO
II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN (2019)

OLA DE CALOR

OLA DE CALOR

Autor: René Appel

Adaptadora: Marian Hoefnagel

Edita: La Mar de Fácil, SL

Género: Literatura en Castellano - Narrativa

El camino está acordonado con una cinta de plástico, roja y blanca. Hay un policía que no deja pasar a nadie.

Un grupo de personas está mirando. Escucha un par de palabras. Asesinada. Chica. Violada. ¡Sara!

Dani deja caer la bicicleta al suelo. Se sienta a su lado, con la cabeza entre las manos.

Vuelve a ver a Sara marchando con la bicicleta, con el pañuelo y el vestido rojos. El pañuelo del cuello ondeando alegremente.

En Ola de calor, una chica se va sola en bicicleta una calurosa noche de verano después de haber discutido con su novio. A la mañana siguiente, encuentran su cuerpo sin vida en un parque.

ISBN: 978-84-937165-7-8

Nº de páginas: 86

Encuadernación: Tapa blanda

Formato: 14,5 x 21 cm

"A FLOR DA FADA ESMERALDA" - Accésit da categoría D: 1º e 2º de ESO - II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN

Participantes e premiados da categoría D: 1º e 2º de ESO
II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN (2019)

Relato galardoado cun accésit na categoría D: 1º e 2º de ESO.

"A FLOR DA FADA ESMERALDA" de NEREA CARIDE GONZÁLEZ - 12 anos - 1º de ESO.

Cando as ras tiñan ás e as galiñas catro patas, unha fada chamada Esmeralda estaba a chorar porque a súa flor deixara de brillar. Entón foi xunto a súa nai Rita, explicoulle o que lle pasaba e tamén lle contou o que facía antes de que a flor deixara de brillar.

"-Eu ía toda contenta xunto a miña amiga pitufa Judith, coa miña flor, claro. Puxémonos a xogar eu coa miña flor e ela coa súa seta, alí a flor aínda brillaba. Despois escoitamos uns ruídos raros detrás dos arbustos e deles saíron uns raios dourados. Asustámonos e saímos correndo ata a casa de Judith, pero ao chegar a miña flor xa non brillaba".

Esmeralda non paraba de chorar. Entre que xa estaba cansa e que a súa flor non volvera brillar, marchou directa para a súa cama.

Mentres Esmeralda durmía, a nai dela estivo pensando un plan.

Rita foi contarllo, pero ao chegar cara a habitación, ela... Xa non estaba!!!!

Buscárona por todo o reino pero non aparecía. A nai mandou aFilipe, o guardia que fora fuscala.

Este puxo rumbo na busca de Esmeralda.

A el ocorréuselle ir buscala á aldea dos pitufos. E así foi.

Cando chegou viu a Esmeralda preto da súa amiga Judith, quedou abraiado.

Filipe preguntoulle a ela que facía alí, todo o reino estaba buscándoa. Ela respondeu:

-Quixen estar coa miña amiga Judith. E ti, que fas aquí?

El respondeu:

-A túa nai díxome que fora buscarte. Que vos parece se vamos os tres a buscar a resposta de por que a túa flor deixou de brillar?

-Entón esmeralda e Judith berraron xuntas:

-Vamos, veña!!

Entón a Judith ocorréuselle buscar no castelo embruxado da bruxa María. Filipe dixo que si e Esmeralda tamén. E alí foron os tres.

Para chegar tiñan que pasar por un pantano de crocodilos, polo reino dos dragóns e por último pola selva das serpes.

Chegaron ao castelo sans e salvos.

Filipe mirou por unha ventá e alí estaba a bruxa María cunha flor morta.

Esmeralda chegou á conclusión de que fora a bruxa a que lle quitara o brillo da flor para revivir a outra planta. En concreto, unha velenosa chamada "Plactis Venenis".

Por que esa flor? Porque a bruxa María quería envelenar á raíña fada, a nai de Esmeralda.

Filipe saltou pola ventá mentres que Esmeralda e Judith entraron pola porta.

El agarrou á bruxa María mentres berraba:

-Correde rapazas, collede un frasco e botade o brillo da flor nel.

E a bruxa dixo:

-Noooon, ese brillo é meu.

E Esmeralda respondeu:

-Non, ese é o brillo da miña flor. E polo tanto, vouno levar.

Judith dixo:

-Filipe xa temos o líquido.

El contestou:

-Perfecto, correde ata o reino. Eu encárgome da bruxa.

Esmeralda e Judith votaron a correr co frasco.

Filipe meteu á bruxa nunha cámara escura, pechouna e votou a correr. Cando chegou ao reino das fadas, Esmeralda e Judith xa estaban alí.

Esmeralda botoulle o brilla a súa flor, todos estaban moi contentos e viviron felices.

Aquí acabou o conto, como mo contaron, cho conto.

MUCHO RUIDO Y POCAS NUECES

MUCHO RUIDO Y POCAS NUECES

Autor: William Shakespeare

Adaptadora: Núria Martí Constans

Edita: La Mar de Fácil, SL

Género: Literatura Juvenil en Castellano - Narrativa

El príncipe Don Pedro de Aragón llega triunfante de la guerra a la ciudad italiana de Mesina. Le acompañan su hermano bastardo, Don Juan, y los nobles italianos Claudio y Benedicto. Los recibe el gobernador, Leonato, con su hija Hero y su sobrina Beatriz.

Durante su estancia, Claudio se decide a pedir la mano de la joven Hero. La felicidad y el enamoramiento darán paso a la tristeza de las mentiras y del rechazo.

Al mismo tiempo, Benedicto y Beatriz son engañados para forzar su unión. A pesar de su carácter orgulloso y de mostrarse contrarios al matrimonio, se enamoran el uno del otro.

Mucho ruido y pocas nueces es una comedia romántica, donde la verdad y el amor triunfan finalmente por encima de los engaños y los malentendidos.

ISBN: 978-84-948346-2-2

Nº de páginas: 126

Encuadernación: Tapa blanda

Formato: 17 x 22

"ASTRONAUTA" - Accésit da categoría D: 1º e 2º de ESO - II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN

Relato galardoado cun accésit na categoría D: 1º e 2º de ESO.

"ASTRONAUTA" de Mª LUISA BARRAL MONTEIRO de 12 anos - 1º de ESO.

Era unha vez un neno que se chamaba Casimiro e tiña 12 anos. O seu soño era ser astronauta e no colexio acosábano porque dicían que as cousas de astronautas eran de nenos pequenos. Pero un día, como Casimiro nunca lles facía caso a aqueles rapaces chegáronlle a baixar os pantalóns.

Participantes e premiados da categoría D: 1º e 2º de ESO
II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN (2019)

Uns días despois, foron os seus pais mais el ao cine e cando volvían a casa, tiveron un accidente grave. No hospital dixeronlle que os seus pais morreran e que lles tiñan que amputar unha perna, entón empezou a chorar.

Ao día seguinte, como non foi ao cole, aproveitou e buscou en Google se os descapacitados poden ser astronautas e encontrouse cunha tráxica noticia que dicía que iso era imposible. 

Cando cumpríu os 18 anos, o primeiro que fixo foi protestar, pero non conseguiu nada. Entón pensou que podía ser político, e o fixo.

Pasaron os anos e por fin gañou as eleccións e o primeiro que fixo foi crear unha lei para todos os discapacitados puidesen ser todo o que non lles deixan ser.

Despois diso retirouse e foi o que sempre quixo ser, ASTRONAUTA.

LAS AVENTURAS DE HUCKLEBERRY FINN

LAS AVENTURAS DE HUCKLEBERRY FINN

Autor: Mark Twain

Adaptador: David Fernández

Edita: Hermes Editora General, SAU - Almadraba Editorial

Género: Literatura Juvenil Castellana - Narrativa

Las aventuras de Huckleberry Finn están protagonizadas por un adolescente. Huérfano de madre y cansado de la dura convivencia con un padre borracho, se escapa del pueblo en el que vive. Le acompaña Jim, un esclavo fugitivo de raza negra.

Durante largos días, viajan lo dos por el río Misisipí en una balsa. En el transcurso de ese viaje, viven numerosas aventuras. Además, conocen a extraños y divertidos personajes, y a la vez, se van conociendo mejor a sí mismos.

ISBN: 978-84-8308-783-1

Nº de páginas: 180

Encuadernación: Tapa blanda

Formato: 16 x 21 cm

"A CASETA DA ÁRBORE" - 2º Premio da Categoría D: 1º e 2º de ESO - II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN

Relato gañador do 2º Premio da Categoría D: 1º e 2º de ESO.

"A CASETA DA ÁRBORE" de CÉSAR SANROMÁN FERREIRA - 13 anos - 1º de ESO.

Participantes e premiados da Categoría D: 1º e 2º de ESO
II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN (2019)

Ola chámome Ana, a miña familia é algo peculiar; miña nai so ve a televisión e non ten traballo, meu pai en cambio ten dous traballos para poder manternos.

Fai pouco mudámonos a unha casa nova cun xardin enorme no que hai un carballo, o que máis me gustou foi unha casiña que hai no cume dese carballo. Os poucos meses cumprín os 12 anos, e meu pai regaloume un canciño moi fermoso, chamado Neve.

Unha noite meus pais estaban discutindo, e eu como non quería seguir escoitando, decidín sair pola ventá, a fun cara á casiña pero subindo pola escaleira húmida, polo rocío da noite, esbarei e cain de costas no chan, so escoitaba os ladridos de Neve, que duraron uns segundos. Ata que me espertei nun hospital, non podía moverme so oía unhas voces, como moi lexanas, aos médicos dicirlle aos meus pais que estaba en coma, e coa mesma quedeime en branco. Recorso que meu pai sempre estivo preto de min, e falaba comigo, sempre repetíame -sei que non me podes escoitar pero...- así pasaron os anos; un, dous, tres pero ao cuarto deixou de vir a visitarme.

Comecei a botar de menos as frases de meu pei, e para poder manter o meu cerebro activo, empecei a calcular os horarios das enfermeiras e mentalmente creei o meu mundo perfecto. Cando cumprín vinte anos meu pai veu e díxome -miña meniña non podo crer que cumpras xa vinte anos- e coa mesma púxose a chorar. Entón unha forza que proviña do meu interior, fixo que eu espertase do coma, abrín os ollos e puxen a miña man sobre a do meu pai. El levantou a cabeza e da emoción, chorou de alegría, mentras dicía- enfermeira, enfermeira...

Despois de catro anos, moi duros, xa que me enterei que meus pais habíanse divorciado e de exercicios, podo falar e andar. Cando cheguei de volta a casa, ver correr a Neve cara amin, movendo o rabo, demostroume que estaba contento de verme, igual que eu de velo a el. Despois desta segunda oportunidade de volver vivir, so quero ser feliz, non me interesan as cousas materiais. Aprendín a valorar a vida.

EL AGUA DEL RIF

EL AGUA DEL RIF

Autor: Montse Flores Pallarès

Adaptadora: Eugènia Salvador

Edita: La Mar de Fácil, SL

Género: Literatura en Castellano - Narrativa

"Durante el año, en Rubí, soy el hijo de Fatma, la del 4º 3ª, Fatma, la marroquina, la del pañuelo. Cada verano, cuando llegamos a Marruecos, nos reciben como triunfadores por que tenemos un coche mejor que el de nuestros primos, porque mi madre les regala colonia, bicicletas para los más pequeños y ropa de marca. 

[...]

Una vez oí a alguien que dijo: si no puedo vivir en el lugar que amo, he de amar el lugar donde me ha tocado vivir."

ISBN: 978-84-937165-9-2

Nº de páginas: 73

Encuadernación: Tapa blanda

Formato: 14,5 x 21 cm

"UNHA VIAXE A OUTRA ÉPOCA" - 1º Premio da Categoría D: 1º e 2º de ESO - II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN

Participantes e premiados da categoría D: 1º e 2º de ESO
II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN (2019)

Relato gañador do 1º Premio da categoría D: 1º e 2º de ESO.

"UNHA VIAXE A OUTRA ÉPOCA" de SARAY COSTA CERNADAS - 12 anos - 1º de ESO.

Un día, Lucía estaba na casa mirando un documental sobre a vida na época dos nosos avós, e pensou...

-Por que estou vendo isto, se vivo nunha aldea, e tendo xente maior que viviu esa época arredor miña- dixo Lucía.

Entón, Lucía foi xunto a súa avoa.

-Avoa, cóntame como viviades cando ti eras nova!- exclamou Lucía.

-Entón! Que che deu agora por saber o que faciamos!- dixo a avoa.

-Non sei, pero agora teño curiosidade- dixo Lucía con intriga.

-Ben, pois agora vouche contar- dixo a avoa con entusiasmo porque a súa neta quería saber como era a vida sen tablets, móbiles...

-Antes non tiñamos tempo para xogar, porque había que levar as vacas ao monte e ir lavar a roupa ao lavadoiro que quedaba máis cerca. Eu lémbrome que cando chegaba non había sitio para lavar. Tiña que baixar ao río e fregar a roupa enriba dunha pedra. De feito, se vas ao río, está a pedra con forma das pernas, de tanto que iamos para alí.- narraba a avoa.

-Pódesme levar, quero velo!- berraba Lucía.

-Shhhh! Ti non escoitas! que non berres!- dicía a avoa.

-Pero polo camiño cóntasme máis!- volveu berrar Lucía.

-Rapariga! Ti non escoitas! Que non berres!- dixo a avoa cabreada.

-Cando iamos para o monte pasabamos todo o día sos, e non pasaba nada- dixo a avoa.

-E non te secuestraron!- dixo Lucía preocupada.

-Ti cres que os "secuestradores" ian ir para o medio do monte?- dixo a avoa.

-Pois non- dixo Lucía.

-E se a mestra nos mandaba deberes eran nunha pizarriña pequena- dixo a avoa.

-E que aprendiades na escola?- preguntou Lucia.

-A ler e a escribir- respondeu a avoa.

-Mira aí tes a pedra- dixo a avoa.

-Alaaaaa! Que guai!- exclamou Lucía.

-E como dixeches que facías?- preguntou Lucía.

-A avoa púxose de xeonllos e sacou o foular que tiña ao redor do pescozo, mollouno, e empezou a fregar nel contra outra pedra.

-Así faciamos, eu pasaba así moito tempo. E as cousas que tiñan manchas que non lle saían como o sangue, púñase ao "clareo"-dixo a avoa.

-E como raio se fai iso?- preguntou Lucía.

-Pois mira, esténdese ben estiradiño na herba, e tes que deixalo toda a noite ao resío para que desapareza a mancha- explicou a avoa.

-E cando había sitio no lavadoiro, como faciades?- preguntou Lucía.

A avoa ergueuse, colleu o foular e foron ao lavadoiro. Cando chegaron, o lavadoiro estaba baleiro, non tiña auga ningunha.

-Vaia, avoa! O lavadoiro non ten auga!- dixo decepcionada Lucía.

-Non pasa nada, non te lembras que na miña casa, na parte onde están as galiñas, había unha especie de bañeira- dixo a avoa.

-Si- dixo, dubidosa Lucía.

-Pois iso é un lavadoiro pero máis pequeno- dixo a avoa.

-Ala! Que guai! Imos para a túa casa!- exclamou Lucía.

-Ai, rapacipa hoxe acabas comigo!- dixo a avoa.

Foron para a casa da avoa e ensinoulle como se lavaba, Lucía quedou abraiada, non daba crédito.

-Ben, Lucía, terás que ir para a casa, que mañá hai que ir á escola- dixo a avoa.

-Que dis avoa? Se hoxe é sábado!- dixo asustada Lucía.

-Aiiiii! É verdade! a miña cabeza xa non funciona ben- dixo a avoa.

Lucía foise para a súa casa, duchouse, ceou, mirou un pouco a televisión e foi durmir. Pero cando quedou durmida. E tivo un soño, pero un soño moi parecido coa vida da súa avoa.

O soño foi así:

Lucía erguerase ás 6 AM, vestiuse, almorzara caldo, e foi levar as ovellas e as vacas ao monte. Volvera ás 10 AM, levou as ovellas e as vacas para a corte, e foi para a escola. O mestre Antonio estaba explicando a letra "P", e Lucía non estaba prestando atención, entón puxo os dedos todos xuntos e... Zas! Levou coa regra nos dedos.

Copiou os deberes na pizarriña e foise para a casa. Cando chegou, eran as 12 en punto, entón colleu a roupa sucia, e foi ao ría. Fregaba, fregaba e volvía a fregar. Cando xa acabara, foi para casa a comer. Como non había pan, colleu o de había unhas semanas e foi sacándolle o podre, e comendo o pouco que quedaba san.

Cando xa acabara foi botarlle comida ás galiñas, e foi buscar as ovellas e as vacas ás cortes, para levalas ao monte para que comeran. Cando estaba no monte aburríase. Entón, berrou:

-Carme, Lola! Vide para o monte de "Val de Cabras"!- berraba Lucía.

-Imos para alá"- dixeron Lola e Carme.

Chegaron e empezaron a falar. Cando Lucía se decatou xa eran as 8 da tarde, que era a hora de meter os animais nas cortes. Entón Lucía correu e correu todo o que puido coas ovellas e as vacas.

Cando chegou a casa, como era tarde, xa non había cea, e foi para a cama sen cear. e nese intre Lucía espertou. Contoulle o que soñara nesa noite a súa nai. Logo foi á casa da súa avoa e contoulle todo. A avoa quedou abraiada, porque había cousas que a Lucía non lle contara e que soñara igual.

Ao cabo duns 40 anos, Lucía xa era avoa, e a súa neta Noelia preguntoulle como vivían na súa época, e Lucía contoulle como vivía a súa avoa. Noelia non daba creto.

Lucía ensinoulle a cantar en galego, bailar, tocar a pandeireta...

FIN

O LIBRO DOS MEDOS

O LIBRO DOS MEDOS

Autor: María Canosa Blanco

Ilustrador: Olaya Naveira

Edita: Ediciones Bolanda, SL

Xénero: Literatura Infantil Galega - Poesía

Idade recomendada: +6 anos

"Cando era pequena

sempre xogaba

aínda que ás veces

tamén me asustaba.

Xogaba por aquí

xogaba por alá.

Cantaba lililí

Cantaba lalalá.

Máis dunha vez

oín un Uhh-lulú.

Era o medo agochado

dicindo cucurucú.

Medo medroso

que queres facer?

Por moito que berres

non te vou temer.

Por iso escribín

estes poemas

que me daban valor

e arredaban as penas

Medo mediño

xa podes calar

pola punta do lapis

terás que marchar.

Así, verso a verso,

poema a poema,

o medo marchou

da miña cabeza."

ISBN: 978-84-617-4510-4

Nº de páxinas: 38

Encadernación: Tapa dura

Formato: 22 x 27 cm

"MIÑA HISTORIA NO XARDÍN" - Accésit da categoría C: 5º e 6º de Primaria - II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN

Participantes e premiados da Categoría C: 5º e 6º de Primaria
II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN (2019)

Relato premiado cun accésit na categoría C: 5º e 6º de Primaria.

"MIÑA HISTORIA NO XARDÍN" de LAURA EXTREMADOURO GARRIDO - 11 anos - 6º de Primaria.

Unha vez nun país moi, moi arcaico, preto de aquí, estaba paseando por un xardín. De súpeto mirei algo que me estrañou, así que empecei a investigar ata que o averigüei.

Era unha aldea máxica!

Ao case pisar unha fada, pedínlle que me fixera un feitizo para que eu fora tamén unha fada. Sería unha experiencia fantástica!

Entón fixo un tipo de...

-Bidibadidi!

E logrou facerme unha fada.

Para saber o que se facía por alí, tiven que empezar a escola, na cal tiña unha profesora cun nome moi peculiar: Diana. Chamoume a atención, e gustoume moito. Caíanme ben, igual cos meus compañeiros, menos un, Thiago, porque pegábanos a min e as miñas compañeiras de clase.

Era un machista, ata que un día puxémonos en pé e logramos defendernos e darlle da súa mediciña. Desde aquela deixounos en paz dunha vez.

Ao final gritamos todas a vez:

-Violencia Cero!

Tardamos unha semana, pero valeu a pena para, en colgar un cartel de fondo negro que puña: "TODOS SOMOS IGUAIS".

Ao día seguinte fomos de excursión a unha manifestación contra a violencia de xénero. Ao final do día chamáronme ao teléfono. Era o alcalde do pobo e díxome que xa era a hora de que voltase para a miña casa do mundo dos humanos, como o chamaban alí. Cando cheguei estaba a maga do pobo, e cando xa estaba preparada para facerme o feitizo empecei a rogarlle que esperara un día máis. Así, rogueille e rogueille, pero non había maneira de convencelos, así que tiven que volver a casa.

Ao volver a casa, estaban os meus pais e logrei que non viran a miña aparición no xardín.

No colexio, eu quería contarlle todo as miñas amigas, pero eu xa sabía que o feitizo non era o mesmo que me dixera. Engadira que cada vez que dicía algo, soaba como un pato. Así cada vez que quería dicirllo aos meus pais algo, eles oíanme como un pato. Chamaron directamente ao médico, aínda que eu non paraba de dicirlles que non facía falta.

Cando chegou preguntou que me pasaba e eu insistía en que non me pasaba nada.

Despois dunha semana, cando xa me pasara o feitizo, corrin a dicirllo aos meus pais e ríronse de mín. Logo díxenllo aos meus amigos e tampouco me crían. Dicían que tiña unha magnífica imaxinación, que serviría para ser unha escritora de sona.

Despois duns seta anos logrei escribir uns libros sobre estas historias e volver a aldea para crear novos libros, ata conseguir obter un gran premio polo gran mérito.

Cando recibín o premio vin a miña vila, Pazos de Borbén e asineilles o seu libro "A miña aventura coas fadas no meu xardín".

FIN