Relato titulado "A historia da miña supervivente" de Olalla Domínguez Álvarez - 13 anos - 2ºA da ESO.
Galardoado cun accésit na categoría D: 1º/2º da ESO.
 |
| Premiados da categoría D: 1º e 2º de ESO co Sr. Alcalde, a Concelleira de Cultura, varios membros do xurado do certame, e o representante da Fundación Filomena Rivero Alonso de Redondela |
A min gustaríame contar esta historia ou experiencia que me pasou hai uns meses, no verán e me marcou moito. Eu aprendín moitas cousas con este episodio da miña vida, unha delas é o fortes que son e o amor que nos dan os animas e como moitas veces as persoas os tratamos como se non foran nada, coma se non tivesen valor.
Aquí comeza a historia:
Hai dous anos e medio aproximadamente morreunos unha gatiña que tiñamos porque meu pai pisouna co coche accidentalmente. Seis meses despois adoptamos outra que era a irmá da que morrera (déunola o mesmo dono). Era de tres cores: branco, marrón e negro; no ollo dereito tiña unha mancha negra moi característica e no rabo intercala raias negras, marrón e brancas. Cando a trouxeron parecía moi fea porque estaba moi fraquiña. Chamámoslle Tafi.
A Tafi custoulle un pouco adaptarse. O primeiro día meteuse detrás do sofá e tivemos que meternos nós para sacala. Uns meses despois, cando xa se adaptara, fumos ao veterinario a castrala para que non nos marchara tanto da casa e non nos trouxera agasallos do que á maioría dos pais non lles gustan.
Pasaba o tempo e Tafi seguía con nós, cazaba ratos, durmía con nós, espertábanos en medio da noite rillándonos o moño e máis cousas divertidas... Pero este verán miñas irmás, Aloia e Ánxela, e eu fomos a un campamento de verán en Pontevedra. Estivemos alí de martes a sábado. Cando chegamos á casa saudei a miña cadela Dama e ao meu can Thor, pero cando preguntei por Tafi. meus pais dixéronme que o xoves non volvera á casa. Ás veces, Tafi non viña en dous días, pero poucas veces pasaba iso.
O domingo, como seguía sen aparecer, fomos ás naves que hai ao lado da miña casa chamando por Tafi, por se acaso o venres cando cerran as naves quedou dentro cazando ratos. Non apareceu. Miña nai dicía que foramos mentalizándonos de que ao mellor non aparecía e estaba morta. Estábamos moi tristes, botabámola moito de menos.
A madrugada do martes, sobre a unha da mañá, escoitamos miañar na porta. Miñas irmás e eu empezamos a gritar de alegría, pero axiña acabou esa alegría e converteuse en pena e choros. Tafi estaba no relanzo da escaleira, intentaba subir os banzos pero non era capaz porque non sentía as patas de adiante, arrastrábaas, tiña amandíbula rota e faltábanlle trozos. Estaba chea de sangue, terra e lama; tamén estaba cega e cos ollos revirados mirando cada un pra un lado diferente. Estaba moi delgada e cheiraba fatal, como a carne podre, a animal morto. Ela miañaba de dor. Chegou meu pai e colleuna con moito coidado para non mancala. Miñas irmás e eu todo ese tempo estivemos no noso cuarto. De súpeto entrou meu pai con Tafi no colo. Ela miañaba, pero malia a dor non paraba de ronronear. Meu pai chamou a urxencia veterinarias e viñeron buscala desde Vigo. Todos pensabamos que ían poñerlle unha inxección letal, porque non tiña posibilidades de sobrevivir. Pero non, puxéronlle soro e medicamento para a dor. Se sobrevivía, ao día seguinte xa se vería se se podía facer algo. Se morría, morrería tranquila e sen dor.
Ao día seguinte, cando abriron a clínica, estaba viva. Falaron cos meus pais e ao día seguinte operárona da mandíbula. Da parte de abaixo quedáronlle só unhas cantas moas e a metade da mandíbula, e da de arriba, uns dentes e unhas moas; na lingua tiña un corte, pero era o de menos. Quedou alí, e uns días depois volveron operala para quitarlle a pel que lle sobraba. Recuperou case toda a vista e a mobilidade da pata esquerda.
Á semana trouxémola para a casa. Non podía comer penso, tiña que comer latas para gatos, pero tiñamos que darlla nós con moito coidade e despois limpala porque se bababa toda. Tamén tiñamos que facerlle rehabilitación na pata dereita, moverlla, xa que ela non a movía, arrastrábaa e moitas veces tropezaba con ela e caía.
Unha semana despois descolocóuselle a mandíbula e tiveron que operala de novo. Esta vez utilizaron outro método: Atáronlle a mandíbula con arames, un por debaixo do queixo e outro atravesando a mandíbula inferior. E puxéronlle unha placa para que quedara suxeita. Desta vez saíu todo ben: o óso selou perfectamente e operárona por última vez para quitarlle os arames e deixáronlle a placa. Despois, na casa, foise recuperando moi pouco a pouco: anda ben, ás veces coxea un pouco, o ollo xa está perfectamente no seu sitio e ao final apenas perdeu visión; e engordou, xa non está nos ósos.
Agora, ao faltarlle a metade da mandíbula inferior, cólgalle a lingua e está con ela de fóra. Xa deixou de comer latas e come penso de gatiños, pero segue sendo igual de cazadora: mata ratos e toupas e trágaos case enteiros, xa que non pode mastigar. Despois déixanos uns agasallos na porta, que veñen sendo os riles dos bichos que cazou.
O que máis nos chamou a atención foi que despois do accidente Tafi está moito máis cariñosa con nós e sempre, sempre, dorme na casa pola noite e á mañá marcha.
Agora supoño que vos estaredes preguntando que lle pasou a Tafi aquela noite. Segundo dixeron os veterinarios, debeuna atropelar un coche. A eles sorprendeulle o ben que se recuperou, pero sobre todo o bo carácter que tiña sempre con eles a pesar de todo o mal que o estaba pasando durante eses meses, das catro operacións, da rehabilitación e recuperación; e nós tamén estamos moi contentos de tela de novo na casa.
Esta historia ou anécdota para min é unha lección de vida que nos deu Tafi. Fíxome reflexionar sobre o fortes que poder chegar a ser os animais, se a nós nos pasara isto estaríamos todo o tempo queixándonos da dor; tamén do fieis que son e do amor que nos dan, como cando Tafi, aínda coa mandíbula rota, ronroneaba e buscaba o noso cariño.
Aquí remata a historia da miña pequena supervivente, Tafi.
FIN.
