"POLAS MULLERES" - Accésit da Categoría C: 5º e 6º de Primaira - II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN

Participantes e premiados Categoría C: 5º e 6º de Primaria
II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN (2019)

Relato gañador dun Accésit da Categoría C: 5º e 6º de Primaria.

"POLAS MULLERES" de ANTÍA PORTELA MENÉNDEZ - 11 anos - 6º de Primaria.

En moitos países obligan ás mulleres a facer cousas como: que nin poidan saír da casa a partir das 9, que non poidan conducir, que solo teñen que estar para facer as tarefas do fogar, que si teñen que levar ao seu fillo ó médico solo o pode levar en taxi, e a partir das doce non poden saír da casa.

Pois esta historia vai sobre iso.

Un día unha muller saudita, ía pola rúa dando un paseo cos seus fillos e de súpeto apareceu o seu marido e lle dixo:

-Que fas aquí muller? Son máis das 12 da mañá e por que estás na calle e non na casa? -dixo el.

-E que fas ti con outra muller? -dixo ela.

-Non me repliques na casa falamos -veña tira pa casa xa, a que estás esperando? Veña marcha! -dixo el.

Ela chegou a súa casa, fíxose a maleta dela e dos seus fillos, e en canto ía marchar, entreou el pola porta gritando como un loco:

-Que facías fóra da casa??!!!!! Sabes que a partir das doce non podes saír da casa -dixo el.

E comezou a pegarlle diante dos seus fillos e aos nenos tamén e así sucesivamente. Ata que un día a muller decidiu marchar cos seus fillos.

Cando o home chegou dixo:

-Muller xa cheguei, mais che vale terme a comida feita senón sufrirás as consecuencias -dixo.

Mirou en todas as habitacións da casa pero en ningunha se encontraba a muller e cando foi a ver na cociña, había unha nota no frigorífico que puña:

""Ameite, quíxente, e ti mo agradeces pegándome, maltratándome non solo a min senón tamén maltratabas aos teus fillos despois de meses e anos reunín as forzas como para marchar.

P.D: faite a comida. Tes os papeis do divorcio na mesa do salón."

E o home botouse a chorar.

Foi ó salón e mirou os papeis na mesa da sala e en canto se decidiu a firmalos de repente rompeunos e marchou a lume de carozo na busca da súa ex muller e non a atopou. A muller refixo a súa vida en Galiza cos seus fillos. E o  home non refixo a súa vida e aos 60 anos morreu.

Animo a todas as mulleres a que fagan o mesmo.

FIN.

LO QUE TE DIRÉ CUANDO TE VUELVA A VER

LO QUE TE DIRÉ CUANDO TE VUELVA A VER

Autor: Albert Espinosa

Edita: Penguin Random House Grupo Editorial, SAU

Género: Literatura Castellana - Narrativa

La quinta novela de Albert Espinosa, nos introduce de nuevo en su particular mundo a través de un narración trepidante, cargada de emoción y vida.

El autor construye un relato en el que un padre y un hijo emprenden juntos una búsqueda que les llevará a enfrentarse con su pasado.

Una novela que atrapa, llena de valentía y acción, que emocionará y sorprenderá al lector por su estilo original y los giros inesperados en una trama única.

ISBN: 978-84-253-5472-4

Nº de páginas: 259

Encuadernación: Tapa blanda

Formato:15 x 23 cm

"LOITEMOS POR UN MUNDO MELLOR" - Accésit da Categoría C: 5º e 6º de Primaira - II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN

Participantes e premiados Categoría C: 5º e 6º de Primaria
II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN (2019)

Relato gañador dun Accésit da Categoría C: 5º e 6º de Primaria.

"LOITEMOS POR UN MUNDO MELLOR" de NOA MARIÑO ÁLVAREZ - 11 anos - 6º de Primaria.

O día 2 de setembro de 2008 foi un día moi importante porque eu nacín.

Estaba moi contenta porque o mundo era unha marabilla, pero despois duns anos dinme conta de que equivocábame. O mundo era un desastre e eu non era consciente.

Dende ese día non parei de pensar en como arreglalo.

Esa mañá apartei os meus pensamentos a un lado e fun á escola. ese día a profe explicounos o que pasaba no mundo, todos estivemos de acordo con ela. Ese mesmo día os deberes eran explicar os problemas do noso planeta. Que si están morrendo os animais, que si a contaminación...

Bueno, cheguei a casa e fixen os deberes.

En canto acabei era tarde entón metinme na cama.

O día seguinte cando ía á escola, de súpeto unha explosión destrozou todo, eu pensei que todos estabamos mortos, pero de sorte non.

Dende aquel día estiven moi asustada, toda a sente ata Trump, estaban reciclando, axudando os animais, cazando moito menos, usando menos o plástico...

Dende aquel día a terra estaba impecable, todos estivemos moi felices, ata 2015; empezou todo de novo, pero moito peor.

A maioría dos animais estaban extinguíndose, o clima está moi raro, hai moitos incendios... Ata que houbo unha explosión e todo quedou sen vida.

Logo empezou outra vida nova alucinante, todos eran moi felices non había violencia nin nada.

Tampouco se chamaban "humanos" eran "lupades".

Dende ese momento nunca mais se mirou a ninguén triste. Todo o mundo era libre dos seus actos.

Continuará...

LA HUELLA DEL MAL

LA HUELLA DEL MAL

Autor: Manuel Ríos San Martín

Edita: Editorial Planeta, SA

Género: Literatura Castellana - Narrativa

En una visita a Atapuerca, un estudiante descubre que una de las reproducciones que imitan los enterramientos prehistóricos es, en realidad, el cuerpo sin vida de una chica. La joven ha sido colocada con una simbología ritual, y todas las pistas apuntan a un homicidio ocurrido años atrás en otro yacimiento.

Demasiados detalles recuerdan al caso anterior, por lo que juez reúne a los policías que se encargaron entonces: la inspectora Silvia Guzmán y Daniel Velarde, un expolicía dedicado ahora a la seguridad privada. Pero nadie sabe que en el pasado ambos vivieron una relación que tuvo mucho que ver con la truncada resolución del caso. Ahora tienen que colaborar y aclarar sus sentimientos para descubrir al asesino del yacimiento y cerrar aquella herida abierta en su pasado.

ISBN: 978-84-08-20691-0

Nº de páginas: 574

Encuadernación: Tapa dura

Formato: 16 x 23,5 cm

"MENTIRAS RESPONSABLES" - Accésit da Categoría C: 5º e 6º de Primaria - II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN

Participantes e premiados da Categoría C: 5º e 6º de Primaria
II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN (2019)

Relato gañador dun Accésit da Categoría C: 5º e 6º de Primaria.

"MENTIRAS RESPONSABLES" de PAULA BOUZÓN MARTÍNEZ - 11 anos - 6º de Primaria.

Ola, son Candela, e teño 15 anos. Meus pais son Raquel e Samuel. Eles nunca me deixaron ir a praia que está en fronte da miña casa, porque din, que quen se baña alí, queda atrapado nesa praia tan fermosa para sempre.

Pero claro, o que vos digo, é fermosa!!

A miña avoa, Celia, é mais boa porque sempre me di que, cando meus pais se vaian de vacacións eles sós, poderemos ir, pero as dúas xuntas.

Hoxe, meus pais queren ir comprar ao supermercado, para a súa viaxe a... Bueno... Aínda non me dixeron onde irán, pero mañá sabereino.

Meus pais xa volveron das compras, e eu quero cear, pero non sei o que... O que acabo de ver teño que comelo xa!

Bueno, que vos deixeis a media porta aberta... Acabo de ver o meu batido preferido. O de mazá e uvas. Así que tómoo e a durmir, que xa son as once e media!! Mañá vai ser luns, e teño instituto. Estou desexando que sexa xuño!

Bos días! Xa é luns, e agora toca almorzar. Apetéceme un zume de laranza e leite, así que vouno tomar. Vouno acompañar coas miñas galletas favoritas, as Oreo. Bueno, collo a mochila e ao insti...

Estou esperando pola miña nai para comer, que está no baño. Vale, xa chegou, pero agora xa non teño moitas ganas de comer. A que non vos imaxinades por que? Pois non me gusta nada... paella. Pero pensándoo ben, é o último día cos meus pais, ata a semana.

Efectivmente, meus pais colleron as maletas, deixáronas no coche, despedíronse de min, e montaron no vehículo rumbo a León.

Un par de horas despois de que marcharan, viu outro coche, o da miña avoa. Ao fin! Xa me estaba aburrindo bastante.

A miña avoa é a mellor de todas, porque, aínda que se enfade moi a miúdo, quéroa un montón. Bueno, o que vos dicía, que era o coche da miña avoa. Nada mais vela fóra del gritei se podiamos ir a aquela praia, a que miña nai me tiña prohibido ir.

Ela díxome que sí, pero cando tivera todo colocado na habitación na que ía durmir, (na dos meus pais).

Mentres tanto, eu vou facer as mochilas, porque non creo que sexa verdade o que di miña nai.

A miña avoa non tardou nada en colocar todo no seu sitio. É rápida ata cando non lle apetece facer nada! Non é coma min. Incluso tiña as súas cousas da praia xa preparadas! A verdade, é que ás veces non a entendo. Pero agora é hora de darse un baño, e non precisamente na ducha.

A praia non está moi lonxe, nin sequera temos que coller o coche. Chegamos. Isto é precioso! Quero bañarme xa!

Nada máis entrar polo medio do aparcamento, mirei un sitio libre, e díxenllo a Celia. Ela dixo que non lle gustaban os espazos lonxe do mar, porque cando saia da auga, vaina coller o frío. O que vos dicía, non a entendo. Así que pouco a pouco, cada vez estabamos máis preto do mar. Esta vez, foi ela quen atopou un sitio. Non podo negar que estaba moi preto da auga, pero non quedaba outra. Entón alí quedamos.

A primeira en pedir un baño foi miña avoa, así que tócame quedar a coidar as mochilas. Celia sacou a roupa, e quedou co seu bañador azul e verde. O seguinte que fixo foi corres hacia o mar, e alí quedou. eu saquei a roupa tamén, pero non corrín, e collín o móbil para falar cos meus pais. A conversación foi así:

-Ola, quetal estades?

-Ola. Moi ben. E tí? Que estás facendo?

-Pois ver a tela coa avoa no salón.

-Que ben! Non terás pensado ir á praia, non?

-Nooon. Ti dis que é perigosa.

-Así me gusta. Nós volveremos o xoves. Houbo un cambio de plans.

-Vale! Ata pola noite.

-Igualmente. Cande!

Nese instante, unha pinga de auga caeu sobre o meu móbil. Miña avoa voltara. Xa a collera o frío. Agora era o meu turno. Deixei o teléfono na mochila, e nese momento si que corrín; pero non por moito tempo.

Cando cheguei á beira, entendín por que miña avoa saíra da auga. Estaba conxelada! Pero metín un chapuzón e saín onda Celia, que me rodeou na toalla, coma un rolo de primavera.

Xa eran as seis, ou iso marcaba o reloxo, pero tiña unha fame...; así que collín a neveira portátil, abrina, e alí estaba o meu bocadillo de nocilla, branca, como non. Miña avoa colleu a súa mazá, e as dúas empezamos a comer.

Ao rematar, facía un pouco de frío. Recollemos, e marchamos á casa. Nese intre, comprobei que miña nai mentírame. Celia e eu saímos vivas de alí. Pero ao entrar na casa... de ahí si que non saiamos vivias!!

Que facían meus pais detrás da porta? Eu entendino todo ao momento. Eles dous finxiron estar de vacacións para saber que faciamos mentras estabamos soas.

Meu pai colleu aire e dixo que nós no salón non tiñamos televisor. Iso si que doeu. A miña nai dixera que non fora á praia para ver se de verdade eu era responsable. O castigo comezou a funcionar: o meu móbil gardado, táblet escondida tamén, e o peor, os amigos só se ven no instituto.

Creo que teño que ser un pouco máis responsable... Pero de momento, vida aburrida modo ON.

Star.

EL PINTOR DE ALMAS

EL PINTOR DE ALMAS

Autor: Ildefonso Falcones

Edita: Penguin Random House Grupo Editorial, SAU

Género: Literatura Castellana - Narrativa

En los albores del siglo XX, Barcelona empezaba a cambiar. Mientras el modernismo adornaba sus calles más opulentas, en los barrios pobres los obreros luchaban por sus derechos y por una sociedad más justa.

Dalmau Sala, un joven pintor, se verá atrapado entre su pasión por el arte y el amor de una mujer bella y combativa en esta espléndida novela que recrea con maestría unos años apasionantes, marcados por la tensión social y el anticlericalismo, en una ciudad capaz de rebelarse contra el poder de la tradición.

ISBN: 978-84-253-5724-4

Nº de páginas: 683

Encuadernación: Tapa dura

Formato: 16 x 23,5 cm

"A MIÑA PRIMEIRA AVENTURA" - Accésit Categoría C: 5º e 6º de Primaria - II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN

Participantes e premiados da Categoría C: 5º e 6º de Primaria

Relato galardoado cun Accésit da Categoría C: 5º e 6º de Primaria.

"A MIÑA PRIMEIRA AVENTURA" de HUGO GONÇALVES OTERO - 11 anos - 6º de Primaria.

Ola a todos!! Chámome Alex e vouvos contar a miña historia.

Tal día coma hoxe, erguinme para ir ao colexio, pero non sabía que unha gran aventura esperábame.

Saíra da casa para coller o autobús. Ía un pouco apurado porque chegaba tarde. Entón collín un pequeno atallo e sen darme conta, crucei un pequeno camiño e vin unha sombra. Non lle din importancia. Parecía a sombra dunha árbore. Seguín andando apurado, pensando nas miñas cousas cando notei que algo me agarraba dunha perna. 

Era un ser pequeniño cunha roupa un tanto estraña e cunha ferida na cara. Pedíame axuda. Perdérase dos seus pais e fixérase dano cunha pedra. Sangraba bastante.

Collino nas miñas mans e metino na mochila do cole. Collín o autobús moi nervioso, e cando cheguei ao cole, pedinlle unha tirita a profesora.

Fun para o baño e cureino. Fíxenlle un par de preguntas e el contestoume a todas. Só me pediu que non lle contara a ninguén da súa existencia.

Asistin coa cabeza.

Cando o cole terminou voltei ao sitio onde o atopara. El levoume ata un burato pequeno no que el entrou e deume a man e sen saber como, eu tamén entrei. Alí estaba outro ser coma el. Falou comigo e non me quería deixar voltar a miña casa. Sabía demasiado!!

Nese momento sentín medo, moito medo. Eu quería voltar a miña casa cos meus pais e o meu irmán. Tíñanme secuestrado!!

Estiven como nunha cárcere durante máis de dúas horas. Eu só facía chorar. Como un ser tan pequeniño podía facer tanto dano?

Mentras me limpaba as bágoas, o ser pequeniño que axudada, abriume as portas daquela cárcere. Collino da man e escapamos os dous xuntos polo burato. Corremos ata a miña casa e metémonos na miña habitación.

Pola tarde escoitei un ruído na cociña. Collín o ser pequeniño polas mans e baixamos a ver que pasaba. Era o meu irmán. Tiña algo nas mans. Gritaba:

- Collín un rato, collín un rato!!

Era o pai do ser pequeniño que o estaba buscando. O outro ser malvado contáranlle o que pasara e que eu o volver a levar. Eu non tiña culpa, só quería axudado e el axudarme a min.

O pai do ser pequeniño, quitou do peto un pano, que los puxo no nariz ao meu irmán. Quedou durmido no momento.

Pregunteille se era algo para olvidalos e díxome que sí. Eu pedinlle por favor que no quería olvidar ao seu fillo. O ser pequeniño e eu, fixemos un xuramento. Eles voltaron a súa casa e así medio remata a miña aventura.

Xa vos contarei que me pasou un ano despois.

Fin

ANTOLOGÍA POÉTICA DE LOS SIGLOS DE ORO

ANTOLOGÍA POÉTICA DE LOS SIGLOS DE ORO

Edita: Santillana Infantil y Juvenil, SL

Género: Literatura Castellana - Poesía

La poesía de nuestros Siglos de Oro constituye una de las cimas de la historia literaria universal. Sus voces no hablan, ya sea desde el optimismo renacentista o desde el desengaño barroco, de temas vitales donde hallamos un reflejo inmediato de nosotros mismos.

El amor apasionado, el miedo a la muerte o la necesidad de apurar el hoy antes de que se convierta en mañana son algunos de los motivos que aparecen en muchos de los poemas recogidos en esta Antología, donde conviven nombres tan excepcionales como Garcilaso de la Vega, Francisco de Quevedo, María de Zayas, Luis de Góngora o sor Juana Inés de la Cruz. Una selección que incluye a más de veinte poetas de los siglos XVI y XVII y que ofrece todas las claves necesarias para comprender sus versos, con el deseo de que los lectores más jóvenes puedan sentir al leerlos la misma emoción con que fueron escritos.

ISBN: 978-84-9122-178-4

Nº de páginas: 285

Encuadernación: Tapa blanda

Formato: 15 x 22 cm

"AS HISTORIAS DE XULIA" - 2º Premio Categoría C: 5º e 6º de Primaria - II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN

Participantes e premiados Categoría C: 5º e 6º de Primaria

Relato gañador do 2º Premio da Categoría C: 5º e 6º de Primaria.

"AS HISTORIAS DE XULIA" de SARA GARCÍA COMESAÑA - 11 anos - 6º de Primaria.

Xulia estaba comendo o seu xantar, coma todas as tardes. Estaba pensando a seguinte historia que ía escribir. A anterior, fora todo un "Best Seller".

A señora Osa e o mouco Zacarías, mercaron as dúas únicas unidades que Xulia fixera. A historia, era todo un éxito na súa habitación, todos os bonecos, falaban dela.

Sí, Xulia, tiña moitísima imaxinación.

Encantáballe ler, e penso que iso é o "culpable" das súas inxeniosas historietas.

XULIA: Rematei! Mamá, voume a biblioteca, volvo nunha hora!

NAI: Vale cariño, pásao moi ben! E recorda; non imites todo o que les, sabes o que pasou a última vez...

XULIA: Adeus nai!

Preguntarédesvos que pasou a "última vez".

Resulta que Xulia leu unha historia sobre uns xinetes de dragóns e, claro, imitounos...

A súa nai a atopou enriba do can, e gritando.

-Vamos, lagarto, móvete!

Claro a nai de Xulia, asustouse. Non toso os días atopas ese panorama no garaxe...

Nisto, Xulia, Chegou a biblioteca. Entrou e saudou ao bibliotecario. Eran bos amigos. Xulia, colleu un libro e sentouse a ler, e meteuse no personaxe.

Apareceu no medio da selva, e estaba leda, respirábase aire puro, e non había nada de axetreo, o contrario da cidade onde vivía Xulia.

Comezou a camiñar e camiñar, ata que chegou a un pobo. Parecían persoas, nada de dragóns nin de marciáns. Xulia, achegouse a eles con coidado, e saudou. Foi correspondida cun saúdo de parte do xefe da tribu. Suspirou aliviada, polo momento, non a comeran!!

De súpeto, un neno, máis ou menos da súa idade, achegouse a ela e saudouna:

NENO: Ola! Eu chámome barú, e tí?

XULIA: Encantada Barú! Eu son Xulia.

BARÚ: Ven, ensinareiche o poboado.

XULIA: Sígoche.

Barú, levouna a súa casa, e presentoulle a súa familia. Servíronlle un té e fixéronlle unha masaxe.

XULIA: Non fai faia, de verdade.

BARÚ: Que sí, que sí!

XULIA: Pois vale, se insistes...

Xulia, acostouse, xa era tarde e estaba cansa, pero Barú chamouna as dúas da mañá para que fora a festa da benvida.

Os dous achegáronse á festa. Era fermoso, fixeran o seu nome, con fogueiras e ademais a música non deixaba nada que desexar. Barú mais Xulia baileron pero...

De súpeto, escoitáronse disparos. Todos correron coma tolos.

Xulia, preguntoulle a Barú que era o que estaba a acontecer. Díxolle que eran os do exército, que os raptaban para facer experimentos con eles.

Esperaron a que os do exército marcharan e saíron a inspeccionar o lugar.

Por sorte, non se levaron a ninguén, pero Xulia atopou unha foto dun home. Levaba posta unha bata branca, e tiña moi mala cara. Por detrás da imaxe, había unhas estadísticas e poñía non sei que do paciente.

Unha cousa era clara, non estaban a facer nada bo alí!!!

Xulia, empeñouse en arranxar ese misterio, e salvar a xente que tiñan reclutada.

Barú, atopou o rastro que os militares deixaran, e chegaba ata unha pedra. Tiña coma unhas letras que Xulia non coñecía, un código, xeguramente...

Xulia, apretou as letras ao tuntún, e nada...

Entón mirou o papel, e descubriu que a empresa dos experimentos, chamábase E.M.A.S. Claro! seguro que ese era o código!

Preguntoulle a Barú se sabía ese dialecto, e contestoulle que non, pero que o xefe seguramente si. Así que comentáronllo e aceptou.

Levámolo ao lugar e abriuse a porta. Detrás dela había un laboratorio súper futurista. Adentráronse na sala. Non había ningún guarda, así que cruzaron un corredor. A cada lado del, había unhas celdas, cuns bichos. Parecían experimentos xenéticos, eran medio humanos, medio lagartos.

Ao final do corredor, estaban os secuestrados do poboado. Xulia e Barú soltaron a todos e ensináronlles a saída. Iso ía volar polos aires!!

Xulia mandou a Barú ir ao laboratorio a buscar varios químicos, Xunt´ronos e... Puuum! Todo polo aire, acabáronse os raptos e os experimentos. O laboratorio, quedou no olvido.

Xulia e Barú volveron ao poboado e fixéronlles unha festa. Agradecéronllo moito, e decidiron construírlles unha estatua pola súa obra.

FIN DO LIBRO

XULIA: Cooomo? e así remata? Que historia máis bonita.

Xulia deulle un bico ao libro e gardouno no seu estante.

Tiña moitisimas ganas de escribir un libro, e nun intre, plantouse na súa casa, colleu un folio, e comezou a escribir.

Vinte anos despois...

TELEVISIÓN: E así é o libro de Xulia convertido xa nun "Best Seller" e nominado a uns premios mundiais de escritura.

Aquí os deixamos a súa entrevista:

REPORTERO: Estás leda co resultado do teu libro?

XULIA: Claro! Estou encantada, sigo sen cremo, e teño que darlle as grazas a aquela historia que lin fai xa vinte anos, que inspiroume para escribir esta historia.

TELEVISIÓN: E aquí rematan as noticias, e con elas, esta historia.

FIN

ANTOLOGÍA POÉTICA DE LA GENERACIÓN DEL 27

ANTOLOGÍA POÉTICA DE LA GENERACIÓN DEL 27

Edita: Santillana Infantil y Juvenil, SL

Género: Literatura Castellana - Poesía

Los nombres que componen la llamada generación del 27 son esenciales para entender la historia de la poesía contemporánea. Hombres y mujeres que hicieron de la creación una forma de vida y que, en esta antología, han intentado acompañar desde sus primeros versos hasta sus últimas obras. Una selección que ofrece todas las claves para entender y disfrutar de su evolución literaria y que, además, devuelve al primer plano a las autoras del 27, otorgándoles el lugar y espacio que su indudable calidad merece.

Una antología, en definitiva, que nace con el deseo de que los lectores más jóvenes puedan disfrutar de la poesía de esta generación que, gracias a su voz única y singular, cambió nuestra forma de entender la literatura para siempre.

ISBN: 978-84-9122-167-8

Nº de páginas: 353

Encuadernación: Tapa blanda

Formato: 15 x 22 cm