"QUERO COÑECERTE" accésit da categoría C: 5º/6º de Primaria do "I CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN"

Relato titulado "Quero coñecerte" de Antía Cernadas Alfonso - 10 anos - 5ºA de primaria.

Premiados da categoría C: 5º e 6º de Primaria co Sr. Alcalde,
a Concelleira de Cultura e varios membros
do xurado do certame

Galardoado cun accésit na categoría C: 5º/6º de Primaria.

No ano 2000 naceron unhas xemelgas, Alicia e Diana.

Alicia era alta, tiña o pelo louro e os ollos azuis. Diana era alta, o pelo castaño e os ollos marróns.

Cando só tiñan nove meses déronas en adopción. Adoptáronas unha parella chamada Carmen e Carlos. Os pais biolóxicos déronas en adopción porque non tiñan cartos para mantelas, nin lle podían dar un futuro adecuado.

Carmen e Carlos eran de cartos. Tiñan unha casa enorme, con oito habitacións, dúas asistentas e un porteiro. Tiñan a vida soñada de moita xente.

Cando eran pequenas disfrrutaban da súa vida porque tiñan todos os caprichos que querían. Pero canto mais maiores se facían, dábanse conta que esa non era a vida que querían xa que seus pais eran máis estrictos con elas.

Cando empezaron en quinto de primaria querían escapar a buscar aos pais biolóxicos pero eran moi pequenas. Cando cumpriron os quince buscaron información sobre seus pais, e mentres facían isto Carmen e Carlos estaban de viaxe.

Unha noite baixaron ao despacho e puxéronse a buscar. Elas quedaron coas asistentas.

Buscaron e buscaron a carpeta coa información e despois dun bo rato atopárona. Mentres a collían caiulle outra, e fixo moito ruído. As asistentes baixaron correndo, as nenas escondéronse nun armario. As mulleres que baixaron e non viron nada foron outra vez para a cama.

Diana e Alicia subiron a súa habiación e planearon escapar mañá pola mañá, pero había un problema, as asistentas! Planearon escapar decíndolles que podían ir de vacacións. As mulleres creéronas e marcharon.

Na información puña isto:

María Álvarez Soto e Manuel Couñago Rodríguez. Viven en Larín. Na casa número 15b.

Colleron o tren e foron rumbo a Larín. A viaxe pasóuselles voando xa que quedaron durmidas.

Larín era un pobo que quedaba a dúas horas donde elas vivían. Era un pobo pequeno. Empezaron a buscar a casa número 15b. Despois dun bo rato camiñando atopárona e gritaron: "María, Manuel!".

A parella saíu asustada e tardaron en reaccionar, pero cando o fixeron empezaron a chorar. Déranse conta que eran súas fillas, as que non habían visto fai 15 anos. Invitáronas a pasar e cando entraron falaron, falaron da súa vida, a vida duns pais e dunhas fillas, separados. Chegou a hora de marchar. As nenas dixéronlle que non sabían como pero que iban a axudalos.

Chagaron a casa e os días pasaron ata que volveron Carlos e Carmen. As nenas dixeron que tiñan que contratar outras asistenta e outro porteiro. Os pais preguntaron porque e contestaron porque estes non lles gustaban. Os pais aceptaron. Como eles non coñecían a Manuel e a María dixéronlles que contrataran xa a dúas persoas; unha asistenta e un porteiro. Que elas xa fixeran entrevistas cando eles estaban de viaxe.

Inventáronse nomes para Manuel e María por si acaso se acordaban. Puxéranlles Verónica e Hugo. Deixaron de vivir na casa de antes e viviron con suas fillas. E así foi como a fammilia estivo xunta.

FIN.