EL PRINCIPITO

EL PRINCIPITO

Autor: Antoine de Sain-Exupéry

Adaptador: Javier Alcázar Colilla

Ilustrador: Joaquín Porcar

Edita: Adapta Editorial

Género: Literatura Infantil en Castellano - Narrativa

Edad recomendada: +12 años

Un aviador se encuentra perdido en el desierto del Sáhara, después de que su avión sufra una avería. Allí, conoce al Principito, que procede de otro planeta.

Mientras el aviador se centra en arreglar su avión para volver a casa, el Principito le explica su historia y le habla de su planeta, su rosa, su amigo zorro y los diferentes adultos que se ha encontrado en viaje hasta la Tierra.

El Principito es un libro sobre la amistad, el crecimiento y la vida, que invita al lector a reflexionar sobre la naturaleza humana.

ISBN: 978-84-945696-8-5

Nº de páxinas: 119

Encuadernación: Tapa blanda

Formato: 16 x 22 cm

VERMELLA

VERMELLA

Autor: Sabela Losada Cortizas

Ilustradora: Minia Regos

Edita: Baía Edicións, SL

Xénero: Literatura Infantil en Galego - Contos

Idade recomendada: +6 anos

Obra gañadora ex aequo do I PREMIO FINA CASALDERREY de literatura infantil pola igualdade (2018)

Cando Flor atopa unhas pingas de sangue no cuarto de baño comeza, xunto con Leo, a investigación de tan extraño suceso... Foi un accidente?

Quen é a vítima?

Serán quen de resolveren este enigma?

ISBN: 978-84-9995-298-7

Nº de páxinas: 24

Encadernación: Tapa dura

Formato: 15,5 x 19,5 cm

EL HOMBRE QUE PUDO REINAR

EL HOMBRE QUE PUDO REINAR

Autor: Rudyard Kipling

Adaptadora: Vanessa Fanderl

Ilustrador: Manuel Rivas Cabecero

Edita: Adapta Editorial

Género: Literatura Juvenil en Castellano - Narrativa

Rudyard Kipling conoció a Peachy y a Daniel cuando viajaba en tren.

Tiempo después, estos dos hombres se presentan en la redacción del periódico del señor Kipling para anunciarle que serán reyes de Kafiristán ¿Lo conseguirán?

El hombre que pudo reinar es un libro de aventuras que te invita a reflexionar sobre el efecto que tienen el poder y la ambición sobre las personas.

ISBN: 978-84-944020-7-4

Nº de páginas: 87

Encuadernación: Tapa blanda

Formato: 16 x 22 cm

"FUNERAL INESPERADO" - Accésit da categoría E: 3º e 4º de ESO - II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN

Participantes e premiados da categoría E: 3º e 4º de ESO
II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN (2019)

Relato galardoado cun accésit na categoría E: 3º e 4º de ESO do II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN (2019).

"FUNERAL INESPERADO" de LUCÍA ACUÑA AMIL - 14 anos - 3º de ESO.

O meu nome é Cristina, e dende sempre fun unha persoa tíma, aínda que extremadamente curiosa. Dende que era cativa gústanme os libros e as películas de terror, pero nunca pensei que a miña vida se convertería nunha delas.

Cando tiña catorce anos mudeime cos meus pais a unha casa moi preto do bosque. A min non me gustaba, pero aos meus pais encantoulles porque era un lugar moi tranquilo; aos poucos días de instalarnos, empezáronme a pasar cousas moi estrañas naquela casa: escoitaba un sons estraños que viñan do corredor e parecían dicir o meu nome, espertábame tódolos días as 3:33 da mañá...

A cada día que pasaba atopábamepeor naquela casa e o que menos me gustaba, é que os meus pais non crían nada do que lles dicía; pasaron os días e todo ía moi mal, non só non paraban de pasarme fenómenos estraños, senón que agora tamén estaba moi mal fisicamente.

Levantábame cunha dor moi forte de cabeza, e sangrábame moito o nariz, sen ningunha razón aparente, cada día que pasaba, atopábame con menos forzas, os meus pais leváronme en varias ocasións ao médico, pero non atoparon ningunha causa ao meu malestar; a situación non melloraba, seguía escoitando as voces do corredor tódalas noites, pero non só iso, había varias sombras que parecían seguirme, algunhas das miñas cousas parecían cambiar de sitio, e o peor, os últimos días encontrara unhas pegadas con sangue en dirección ao meu cuarto e cando ía a ensinarllas a miña nai, parecían desaparecer.

Unha noite de tormenta espertei com ode costume ás 3:33, pero esta vez notei que había algo mirándome fixamente, eran uns ollos vermellos como as pegadas que aparecían no cuarto días atrás. esa figura comezou a camiñar na miña dirección e nese momento comecei a gritar con todas as miñas forzas, pero parecía que ninguén podía escoitarme. De súpeto, esa figura desapareceu e naquel momento unha especia de po entroume na gorxa. Comecei a tusir pero un gran cansanzo se apoderou de min e quedei durmida ao instante.

A mañá seguinte todo parecía normal, ate que no almorzo me embargou unha sensación enorme de ira cando os meus pais entraron á cociña. Non entendía o porque desta rabia, pero a miña mente só pensaba nunha cousa: facerlles dano a eles. Sentíame moi mal porque non era capaz de quitar da miña cabeza eses pensamentos.

Co paso das horas todo parecía ir a peor. Tiña unha sensación rara, de pesadez e non podía deixar de pensar no acontecido a noite anterior. Que era aquel ser? E aquela especie de po que inhalei? Non entendía nada, decicín volver á miña habitación en canto terminei de almorzar. Necesitaba descansar un pouco a cabeza; espertei de súpeto á hora de comer e, como se algúen me empurrara, levanteime de maneira automática e fun ao baño. Era unha sensación horrible, porque non era capaz de controlar os meus movementos; non baño collín uns medicamentos que tiña a miña nai e que supostamente eran para poder durmir. Metín o bote no peto e fun ata a cociña. Alí os meus pais estaban rematando de facer a comida, e en canto a mimña nai me mirou, mandoume poñer a mesa; cando rematei de poñela, o meu pai serviu o viño nas copas, e eu como acto reflexo, aproveitando que o meu pai volvera á cociña, boteilles nas copas unhas gotas do medicamento que collera no baño. A comida transcorreu con moi pouca normalidade, os meus pais comezaron a sentir mal despois de beber uns poucos tragos, e ao pouco tempo comezaron a marearse de maneira forte. Aos poucos minutos desmaiaran no chan; aproveitei que estaban inconscientes e ateinos de mans e pés cunhas cordas que atopara uns días antes na casa.

Despois fun ata o garaxe, collín unha pa e cavei dous grandes buracos, facía todo impulsada por unha forza sobrenatural e a miña mente non era capaz de procesar todo o que o meu corpo estaba facendo.

Por iso, fun capaz de arrastrar ós meus pais ata os seus buracos; daquela fun incapaz de parar, incluso cando os meus pais espertaron metidos naquel buraco. E tampouco fun capaz de determe cando, mentres eles intentaban quitar as cordas, empecei a botarlles terra por riba, enterrándoos vivos. Cando rematei de facelo, senteime esgotada na herba e nese instante sentín como aquela sensación de pesadez que levaba sentindo días e días íase, e pouco a pouco voltei a ter control dos meus actos, pero pouco puiden facer cando mirei as dúas tumbas dos meus pais.

Esta historia cóntovola dende o hospital psiquiátrico, que é onde estou agora despois de que os veciños me atoparan intentando desenterrar os meus pais.

FIN.

LUNA NUEVA

LUNA NUEVA

Autores: Escola Waldorf

Adaptación de: Elisabet Serra

Ilustraciones: Claudia Tremblay

Edita: ING Edicións

Género: Literatura Infantil en castellano - Narrativa

Edad Recomendad: +9 años

Un libro para acompañar a las niñas a recibir su primera menstruación.

Mucho más allá de las explicaciones prácticas a las que nuestra sociedad tiende a reducir este hecho, existe una gran necesidad del alma infantil femenina de comprender su verdadero significado:

"-No debes tener miedo, esto es una buena señal. -Tania miró a su madre a los ojos, que le brillaban de alegría-. Esto quiere decir que tu poder lunar está llegando."

Luna nueva es una regalo para que las niñas puedan empezar esta nueva etapa de su vida de forma consciente y conectada con el ciclo femenino y, sobre todo, como una vivencia positiva y sagrada.

ISBN: 978-84-948300-0-6

Nº de páginas: 47

Encuadernación: Tapa dura

Formato: 16 x 21 cm

"VAIA COINCIDENCIA" - Accésit da categoría E: 3º e 4º de ESO - II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN

Participantes e premiados da categoría D: 3º e 4º de ESO
II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN (2019)

Relato premiado cun accésit da categoría E: 3º e 4º de ESO do II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN (2019).

"VAIA COINCIDENCIA" de PAULA FERNÁNDEZ CAMIÑA - 14 anos - 3º de ESO.

Situámonos no ano 1999. Daquela aínda vivían os meus avós, e os meus pais e mais eu acabáramos de mudarnos a súa casa para coidalos. Se cadra xa se lles ía un pouco a cabeza.

Para a mudanza transportamos unha chea de caixas en camións que nos deixaban todo no baixo dos avós. Estivemos dúas semanas dun lado para o outro acarrexando cousas. Acabamos rebentados, e aínda por riba meu pai andaba todo enfurruñado porque perdera a súa navalla da sorte, unha que lle trouxera seu tío de Suíza. Estaba insoportable e, sabendo como é meu pai, custaríalle esquecerse dela.

Unha vez que acabamos de transportar todo, acomodámonos na "nova casa" e axudámoslle en todo aos avós. Cada noite miña nai dáballe aos avós un vaso de leite con bica e deitábaos ás 10:00. Meu pai e mais eu aínda quedabamos un ratiño máis no sofá a ver a tele, pero non ata moi tarde, porque ao día seguinte había que madrugar.

Nos primeiros meses todo foi ben, ata que unha noite meu avó comezou a dicir que escoitaba o son dun paxaro que proviña do garaxe e quería ir a espantalo. Nós pensamos que toleara, xa que non se escoitaba nada, pero el insistía e insistía en que tiña que botalo fóra de alí. Miña nai estaba desesperada, xa non sabía como facer para deitalo. E o peor non era iso. O peor era que o avó escoitaba ao paxaro tódalas noites e baixaba ao garaxe a ver se o topaba, pero como era de esperar, non había nada.

Isto sucedeu durante moito tempo ata un día. Era unha tarde na que quedara cos meus amigos na praza da vila, pero meus pais non me podían levar, porque o coche estaba no taller a aranxar. Entón decidín ir na bicicleta. Só había un problema: a miña bici quedara na antiga casa e non había outra que usar a vella do meu pai. Si, a típica bicicleta que hai en todas as casas. Esa que está gardada no fondo do garaxe, xusto entre as tellas que sobraron de cando fixeron o tellado novo e o moble coas ferramentas vellas dos nosos avós. Xusto esa.

Pois ben, andei revolvendo entre toda a trapallada que había alí metida e topei a bici. Estaba toda chea de po e coas rodas desinchadas, pero servíame ben para o que ía facer. Total, que agarrei a bicicleta polo guiador e ao sacala para fóra escoitei un ruidiño moi agudo. Levantei un pouco a roda traseira para ver o que era e...

A que non sabedes o que alí se atopaba? Só vos digo unha cousa, meu pai poríase supercontento cando llo dixera.

FIN.

EL AMOR ES DEMASIADO COMPLICADO

EL AMOR ES DEMASIADO COMPLICADO

Autor: Andrés Guerrero

Edita: Santillana Infantil y Juvenil, SL

Género: Literatura Infantil Castellana - Comic

Edad recomendada: +12 años

Cuando el amor llega nos rompe en dos. Nos roba el sueño. Pero, a cambio, nos da toda la alegría del mundo, la esperanza y una fuerza infinita. Así de sencillo. Así de complicado. A veces, demasiado complicado. Por eso este libro y estas historias de amor. Breves historias de amor.

ISBN: 978-84-9122-158-6

Nº de páginas: 152

Encuadernación: Tapa blanda

Formato: 16,5 x 22,5 cm

"O MAIOR DESEXO" - Accésit da categoría E: 3º e 4º de ESO - II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN

Relato galardoado cun accésit na categoría E: 3º e 4º de ESO do II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN (2019).

"O MAIOR DESEXO" de OLALLA DOMÍNGUEZ ÁLVAREZ - 14 anos - 3º de ESO.

Participantes e premiados da categoría D: 3º e 4º de ESO
II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN (2019)

Hoxe fago unha festa de pixamas na miña casa ás 9:00. O meu pai vai a unha cea de traballo e non volve ata a madrugada. Esta é a noite perfecta para celebrar o meu 18º cumpreanos, apúntaste? Veñen Vero e Dania, só faltas tí, Mónica! Dí Erea, Mónica dille que sí e Erea sobe no autobús cara a súa casa.

En canto chega, atopa unha boneca sentada na súa cama. Cóllea e obsérvaa por todos oa ángulos. Era unha boneca un pouco estraña; a cabeza era de porcelana, cuns ollos grandes de cor azul clara, dun azul tan claro que parecían transparentes. Tiña unha ollada xélida, era verán pero no cuarto de Erea parecía inverno. O cabelo era louro e de tacto moi suave, o resto do corpo era de trapo. Parecía moi antiga.

E de repente na súa cabeza soou unha voz inhumana, tan xélida como a ollada da boneca, que dicía: "Xa sei cal é o teu maior desexo. Para concedercho tes que estar hoxe ás nove no psiquiátrico, se non queres que lle pase nada a Nadia". A Erea deulle un calafrío e pensou que todo fora obra da súa imaxinación.

Erea vivía a tres casas do psiquiátrico, pero nunca se atrevera a pasar soa por alí, e menos de noite.

Eran as nove e dez e Mónica, Vero e Erea estaban tranquilamente falando no salón da casa de Erea, cando Nadia, que aínda non chegara, chamou, e dixo que non sabía onde estaba, parecía como unha especie de habitación escura e cerrada, tiña moito medo e nese momento a chamada cortouse.

Vero e Mónica comezaron a rir pensando que era unha broma da aús amiga, pero Erea sospeitaba que non. Rapidamente subiu a súa habitación e colleu a boneca, volveu a resoar na súa cabeza a voz xélida, pero esta vez dixo: "En dez minutos, no psiquiátrico, se non que res que lle pase o mesmo as outras dúas. Isto é necesario para que secumpra o teu desexo, non sexas parva! E recorda: ven soa".

Erea colleu tres lanternas e foron as tres xuntas ao psiquiátrico. Quería acabar con todo aquilo. A porta estaba aberta. Entraron e comezaron a andar polo corredor e nun recuncho estaba a boneca. Colleuna e na súa cabeza volveu soar a voz, que dicía: "Díxenche que viñeras soa! Agora elas pagarán" e segundos despois Mónica e Vero desapareceron deixando unicamente o eco dos seus gritos. Erea comezou a gritar os seus nomes desesperadamente. Colleu o móbil con dedos a tremer e chamou á policía, pero non había cobertura.

Comezou a sentir sombras que a espiaban na escuridade, pero cada vez que viraba, non vía nada. Tiña moito medo e comezou a correr sen rumbo, só que ría afastarse das sombras que a asexaban.

Depois de moito correr, volveu escoitar os berros das súas amigas e seguiunas ata unho porta moi vella e desgastada con sangue no pomo. Abriuna sen pensalo dúas veces e encontrou as súas amigas bañadas nun gran charco de sangue. As paredes tamén estaban manchadas de sangue. Quedou paralizada polo medo e o pánico. Estaba como en shock, e de repente sentiu un peso nas mans. Mirounas e alí estaba a boneca outra vez, coa voz na súa cabeza, que esta vez dicía: "corre a salvalas, ou queres que morran na túa presenza?"

Entón reaccionou, deixou caer a boneca e foi socorrer as súas amigas.

Dania xa estaba morta, Mónica estaba viva pero inconsciente, estaba perdende moito sangue polas puñaladas que tiña no peito. Intentou parar o sangue pero non puido. Vero, que estaba consciente, pedíalle axuda desesperadamente case sen alento. Entón correu cara a ela. Tiña un coitelo cravado no estómago.

Nadia sen sabelo fixo o peor que se podía facer, quitarlle o coitelo, e da ferida comezou a bratar cada vez máis sangue, como unha fonte. Con cada gota de sangue que saía da ferida de Vero máis asustada e desesperada estaba Erea.

Un cuarto de hora máis tarde chegou a policía, alertados polos veciños que oíran gritos no psiquiátrico. A escea que encontraron no cuarto era terrorífica: tres rapazas mortas e outra cun coitelo na man, que despois resultaría ser a arma homicida, e todo isto co cuarto completo salpicado de sangue.

Catro meses despois...

"Erea Rodríguez Gallego quedas condenada a 30 anos de cárcere polo asasinato de Vero González Pérez, Dania Souto Giménez e Mónica Lago Vidal".

Esa foi a sentenza que lle deu o xuíz. Ela dende o principio intentare expiicar o que pasara, a boneca, a voz na súa cabeza, as sombras que a perseguían, pero todo foi en van. Non a creron.

So tivo uns poucos minutos para despedirse do seu pai. Despois as gardas leváronna ao coche, pero mentres pasaba entre a xente e os periodistas, murmuraban cousas horribles sobre ela e os periodistas non paraban de facerlle preguntas. Os policías non tiveron máis remedio que taparlle a cara a Erea para levala ao coche.

Cando chegou ao cárcere, puxérona nunha cela soa. Chegou a hora do patio e sentou nun banco apartado. Ao rato acercóuselle unha muller que levaba sen ver desde os nove anos, pero que recoécía perfectamente.

-Mamá?! -dixo Erea asustada.

-Ola, filla. Canto tempo! -dixo súa nai cun sorriso que lle provocou calafríos. -Teu pai non che deixo vir a verme? Todo o que checontaron é mentira, eu nunca quixen afogarte na bañeira. Non os creas a eles, todo o que din é mentira.

Terminou a hora do patio e Erea foi correndo a súa cela. Ao chegar, encontrou a boneca encima da cama, colleuna e díxolle: "O teu maior desexo era volver a ver a túa nai e xa se cumpríu".

En canto a voz cesou, a boneca desapareceu deixándoa soa na súa incerteza.

Fin.

DON QUIJOTE DE LA MANCHA

DON QUIJOTE DE LA MANCHA

Autor: Miguel de Cervantes Saavedra

Adaptadora: Sofía Cantalapiedra

Edita: Hermes Editora General, SAU - Almadraba Editorial

Género: Literatura Castellana - Narrativa

El Quijote es considerada por muchos como la primera novela moderna y se cuenta entre las principales obras de literatura universal. Explica la historia de Alonso Quijano, un hidalgo que se vuelve loco al leer demasiados libros de caballerías. Así, decide cambiar su nombre por el de don Quijote de la Mancha, abandona su aldea y sale al mundo dispuesto a reparar los daños y ofensas, junto con su fiel y humilde escudero, Sancho Panza. Pero los disparates y los malentendidos acompañarán a estos dos personajes en todas sus aventuras...

ISBN: 978-84-8308-835-7

Nº de páginas: 130

Encuadernación: Tapa blanda

Formato: 16 x 21 cm

"SUMMER E O LIBRO MÁXICO" - 2º PREMIO da categoría E: 3º e 4º de ESO - II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN

Relato gañador do 2º PREMIO da categoría E: 3º e 4º de ESO do II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN (2019).

"SUMMER E O LIBRO MÁXICO" de NURIA CARIDE GONZÁLEZ - 14 anos - 3º de ESO.

Participantes e premiados da categoría E: 3º e 4º de ESO
II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN (2019)

Summer é unha nena moi guapa a que se lle da ben practicamente todo e gústanlle un montón de cousas, pero o que máis detesta é ler contos a súa naia obrigaa, pero a ela dálle igual e non o fai. So leu algúns contos cando a súa nai decíalle que o lía ou quedaba castigada e para aprobar o exame de lingua.

Pero esta historia comezou un día no que a súa nai obrigouna a ler un libro e tras rematalo ir coller outro. Ela así o fixo, porque, se non, non quedaría coas súas amigas na fin de semana.

Cando foi á biblioteca devolvelo e a coller outro libro, botou unha ollada a practicamente todos os libros, pero ningún lle gustaba, o resumo parecíalle aburrido e a maioría eran moi longos.

Por fin, tras dar moitas voltas pola biblioteca chegou a unha estantería onde atopou un libro especial. Era fermoso, rechamante, o resumo parecíalle interesante, pero como era moi longo pensou en deixalo, pero dixo: -A pesar de que sexa longo, se o resumo é divertido, o conto tamén, e se non, o devolvo e listo.

E así fixo.

Ao chegar a casa comezou a lelo. Ao principio non lle gustou moito, pero a súa nai díxolle que mínimo tiña que ler algo máis da metadae para poder devolvelo.

Un día despois, tras chegar da escola, comezou a lelo. Canto máis lía, máis lle gustaba. Tanto lle gustaba, que a súa nai berroulle porque estaba lendo á vez e case mancha o pixama de leite.

Pouco despois marchou a súa habitación e tras lavarse os dentes, sentouse na cadeira que estaba a carón do escritorio e continuou lendo. Pero de súpeto saíron luces e brillos das páxinas nas que estaba a ler e algo a absorbeu cara ao interior.

Tras pasar por unha especie de tubo con luces amarelas, estreliñas e un pouco de purpurina, caeu nun lugar no que non estivera nunca.

Ao caer, só lle doía un pouco a cabeza, pero non se mancara.

Cando observou a paisaxe ao seu redor, atopou uns rapaces índo cara ela. Summer ao principio estaba asustada, pero unha nena daquel grupo tranquilizouna, dicíndolle que non se preocupase, que eles eran boas persoas, e que estaban en busca dun tesouro. Foi entón cando a Summer se lle ocurriu unha idea: contarlle aos rapaces o que lle pasara a ela, para que a axudaran a volver a casa e ela axudaríaos a atopar o tesouro que andaban a buscar. E así fixeron.

Canto máis camiñaban, máis amigos se facían. Foron resolvendo probas e acertixos, para estar máis preto do seu destino. Mentres Summer se sorprendía pola paisaxe, debido ás flores estrañas, as fadas, ós anxos, unicornios, etc. A rapaza estaba a observar a paixase e non se deu conta de que ía camiñando por un río. Todo era fácil, pero de súpeto algo lle agarrou o pé facendo que non o puidese levantar. Os seus novos amigos estaban no outro lago e en vez de axudala, burláronse dela e dixeron: -"Ha, ha, ha, pensas que che imos axudar. Somos piratas e non damos nin as grazas pola túa axuda, para roubar o tesouro desta enorme illa". Tras cidir isto, marcharon.

Pouco a pouco foi arrastrada cada unha fervenza, intentou soltar o pé, ao que a tiña amarrada, pero era máis forte ca ela.

De repente, unha bruxa apareceu por alí, e a nena dixo: -"O que me faltaba, aínda por riba de estar aquí presa, ven unha bruxa a converterme en ra. A bruxa que a escoituo díxolle: -"Rapaza, eu son unha bruxa boa. Estaba na miña casa e pola bola máxima puiden verte a ti en perigo por culpa duns piratillas. Eu non son a bruxa mala dos contos do voso mundo, e para demostralo sacareite de ahí".

A bruxa dixo as palabras máxicas e liberouna, despois púxolle unha trampa aos piratas, que non andaban moi lonxe.

Ao rematar a bruxa volveu con Summer, a que lle pediu perdón por falar mal dela sen coñecela e deulle as grazas por salvala. Depsois Summer contoulle otdo o que lle pasara antes de que a salvase e a bruxa indicoulle o camiño. Tamén lle dixo que a pesar das cousas malas que dixera sobre ela sen coñecela, caíalle moi ben e quería volver a vela. Summer díxolle que sí, pero que lle explicara como facelo. A bruxa explicoulle antes de que Summer marchara para volver a súa casa.
Máis tarde a rapaza ía camiñando polo bosque e ía despedíndose das fadas e outras criaturas daquel fermoso lugar.

De repente: "tirirí, tirirí, tirirí, tirirí". Era o despertador que estaba a soar. Era un novo día e todo fora un soño que fixo que a Summer lle gustara ler, que se decatase de que as apariencias enganan, e que non se pode falar mal de alguén sen coñecelo.

Fin.

CAPITANES VALIENTES

CAPITANES VALIENTES

Autor: Rudyard Kipling

Adaptador: José Aranda

Edita: Hermes Editora General, SAU - Almadraba Editorial

Género: Literatura Juvenil Castellana - Narrativa

Capitanes Valientes (1897) es una novela de aventuras y aprendizaje. Narra la historia de Harvey Cheyne, un rico y mimado adolescente norteamericano que, tras caer de un lujoso transatlántico, e recogido por un barco que se dedica a la pesca del bacalao.

Durante más de tres meses tendrá que obedecer y trabajar junto a un grupo de expertos marineros y un muchacho de su edad. Esa experiencia le cambiará por completo. Sucesos fantásticos, peligros sin cuento, retos de superación personal y una amistad para siempre le aguardan en el mar.

ISBN: 978-84-8308-784-8

Nº de páginas: 89

Encuadernación: Tapa blanda

Formato: 16 x 21 cm