Lixo - LITERATURA INFANTIL

Lixo

Xavier López Rodríguez
Ilustraciones de Antón Taboada
Col. Merlín, 192. Edicións Xerais. Vigo, 2009 

Cando viña da farmacia de comprar unhas aspirinas para o seu compañeiro de asentamiento, que quedaba con febre polo primeiro resfriado do inverno, a vagabunda viu as chamas e á policía rodeando a nave abandonada. Recordou a pequena bombona de gas que conseguiran nunha obra sen vixilancia. Grazas a ela puideran comer algo quente as últimas semanas. Miúda e delgada ela, barbudo e grandullón el, formaban un equipo perfecto: ela metíase dentro dos contenedores de roupa vella e dos subterráneos de alimentos e el axudáballe desde o exterior cunha cordo. E así sobreviviran.

Desde os 19 anos non volvera á casa familiar, unha noite que saíu á rúa a hora na que saen as putas, segundo o pai, que lle pechou a porta de casa. Entón marchouse para o sur e traballou recollendo froita. Mais cando acababa a tempada vivía na rúa. E como demasiadas veces había ter que abrir as pernas por medo a que a golpeasen, decidira vestir como un mozo e finxir que se afeitaba cada día. Aínda que co compañeiro recuperouse como muller e sentira ganas de abrazalo. A primeira vez fora cando, sentados nun banco ás portas dun colexio, el rompera a chorar e contoulle que ao separarse da súa muller esta afastouno do fillo de nove anos alegando que el o repudiase por non ser pícara. Volveu ela outro día e contoulle ao neno que o seu pai era marinero e por iso non volvera a casa mais cada día miraba o seu retrato. E o neno contestou que o seu pai fóseo a ver cando puidese. Incapaz de maltratar á súa muller, que tiña un avogado como amante, era tan bo como grande. Logo da separación, as resacas acabaron co seu traballo e a rúa foi o seu novo destino.

Aínda que ao principio ela chamaba á súa nai por teléfono de cando en vez, últimamente nunca se lle poñía polo que, como estaba na súa cidade, decidiu facerlle unha visita. E atopouse cun home barrigudo que non recoñeceu, nin tampouco el á filla, ignorante de que a súa nai tamén se marchou de casa, farta de aguantar un home groseiro que desafogaba a súa ira con Salta, a cadela que lle regalaron de nena e tanto quería.

Esa noite do incendio, cando recolleu á beira dun contenedor o que ela cría que era un lechón, e resultou ser un bebé abandonado, achegóuselle Salta, que a recoñeceu e seguiu, pese ás chamadas amenazantes do pai. Desde entón, non se aparta da cadela e por non perdela rexeitou entrar nunha Casa de Acolleita. Comparten a comida, que a cadela recolle do interior dos contenedores, porque nos ollos dela ve os da súa nai e cando lle dá o mellor bocado sente que é á súa nai a quen llo está dando. 

88 páx.

19 x 14 cm.

ISBN    978-84-9914-006-3 

Fonte: BLIX

FAITE SOCIO DE BIBLIOPAZOS E LÉVAO PARA LER NA TÚA CASA