venres, 31 de xaneiro de 2020

"AS NENAS DETECTIVES" - Accésit da Categoría C: 5º e 6º de Primaria - II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN

Participantes e premiados da Categoría C: 5º e 6º de Primaria
II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN (2019)
Relato premiado cun accésit da categoría C: 5º e 6º de Primaria.

"AS NENAS DETECTIVES" de AINOA DACOSTA ALONSO - 11 anos - 6º de Primaria.
Érase unha vez unhas nenas detectives que se chamaban: Paula, Noa, Laura e Ainoa, que son eu.
Un día normal quedamos todas as amigas para dar un paseo, ir de compras e ese tipo de cousas. Ao final, as nenas fóronse de compras ao centro comercial Gran Vía.
Estábamos entrando na tenda de Claire's e dímonos conta de que roubaron todo e, ademais diso, había unha muller e unha nena asasinadas.
Cando o vimos, quedámonos estupefactas, puxémonos a ver toda a tenda e dicir o área do crimen. Encontramos unhas poucas pistas: estaban as armas do crite (coitelo, pistolas, laxantes, calambres...) un sprai de menta, a carteira da asasinada (dentro había maquillaxe, o seu moedeiro o seu carne de identidad e unha lima de unllas) as pegadas das solas dos seus zapatos (Gucci personalizado únicos), e toda a tenda estaba chea das pegadas dactilares do criminal.
Nós tivemos que empezar a investigar (aínda que estiveramos de vacacións) o crimen.
O primeiro que fixemos foi ver quen eran as persoas asasinadas.
Para sabelo collimos o carnet de identidade da muller e descubrimos que se chamaba Ana María Letales Martínez. Despois vimos se a nena tiña algo que ver coa muller, e exacto!! A nena era a filla da muller e chamábase Clara Iglesias Letales. O seguinte que fixemos foi investigar a idade da nai e da súa filla. A nai tiña 39 anos e a nena 14 anos. Logo dirixímonos á tenda de Gucci a investigar quen lles personalizara e vendera as zapatillas. Preguntamosllo á dependenta e díxonos que los personalizaron e venderon ao presidente de Estados Unidos Donald Trump, ou como o chamaba toda a xente, Pato Donald trampolín ou tramposo Mintiroso.
Aínda non estabamos seguras das nosas sospeitas así que, extraímos as pegadas dactilares da forma que nos ensinaran as investigadoras profesionais de Project MC Escuer.
A forma é moi sinxela. Collemos minas de varios lápices de grafito e convertímolos en pó. Utilizamos un pouco de ese pó e cunha brocha pasámola por riba da pegada dactilar. Soplamos con moito coidado e poñemos un trozo de fixo enriba da pegada. E efectivamente, as pegadas eran de Donald Trump. Así que por último fomos onde vivía o alcalde para facerlle un interrogatorio. (E como todos os criminais cando lles preguntan che minten, levamos o detector de mentiras que prestounos de Project MC Escuer).
Cando chegamos a casa do presidente, petamos na porta e preguntamos se podíamos falar con el. O presidente preguntounos que queríamos e contestámoslle que, facerlle unhas preguntas, que eramos AS NENAS DETECTIVES.
O presidente aceptou e dixémoslle que íamoslle por unha máquina máxica (o detector de mentiras).
-Mercaches unhas zapatillas de Gucci personalizadas únicas?
-Non, contestou.
-É mintira -dixémoslle nós.
-E como o sabedes?
-Aparte de porque os levas postos agora mesmo?
-Matache a unha muller e a súa filla?
-Non, iso non é certo.
O detector de mintiras pitou dicindo que era mintira.
-Estás mintindo!!
E volveu a mintir.
-Vai ser mellor que digas a verdade, se mintes será peor.
Ao final admitiuno.
-Si fun eu, eu roubei todo o da tenda e asasineia a muller que me vira e ía chamar a policía. Entón a matei. Logo chegou a súa filla e viu a súa nai morta. Ía contarllo á xente e tiven que matala.
-Pero, porque fuches a roubar toda a tenda?
-Eu fun roubar á tenda para darlle todo a miña filla, sen ter que pagar todo iso, porque é todo moi caro e non mo podo permitir. A miña filla ponse moi triste, porque todas as súas amigas levan roupa, zapatos, bolsos... de marca e é todo moi caro. As nenas fanlle bulling, tómanlle o pelo, deixana apartada e todas esas cousas. Eu fíxeno pola felicidade da miña filla e para que a deixaran en paz. Síntoo moito, farei todo o que sexa pero só quero que a miña filla sexa feliz e a deixen tranquila, por favor.
-Vale. Faremos o que poidamos, pero temos que levarche á policía a que llo contes todo. Ao final deixaron ao pai libre e, cada certo tempo, cóbranlle un diñeiro para o coidado da súa filla.
E as nenas e nenos do colexio deixaron en paz a nena. CASO RESOLTO!!!
E todo vouveu a normalidade como antes.

LA LLAMADA DE LO SALVAJE


LA LLAMADA DE LO SALVAJE
Autor: Jack London
Adaptadores: Joan Ramon Berengueras y Rosa Bonafont
Edita: Almadraba Editorial
Colección Kalafate

Género: Literatura Infantil en castellano - Narrativa - Lectura Fácil.

Edad recomendada: + 10 años

La llamada de lo salvaje es la historia de un perro, Buck, que debe cambiar de costumbres para resistir las duras condiciones de las regiones del norte de Canadá.

Buck descubre la vida de los perros de trineo y de los buscadores de oro en aquellas tierras. Su nueva vida despertará sus instintos más ocultos, imprescindibles para sobrevivir en aquellas circunstancias. El contacto con la naturaleza lo convertirá, poco a poco, en compañero de los lobos, sus hermanos salvajes.

ISBN: 978-84-8308-921-7
Nº de páginas: 80
Encuadernación: Tapa blanda
Formato: 16 x 21 cm

xoves, 30 de xaneiro de 2020

"UN ROMANCE ESPACIAL EN N.E.X.U.S. 2.0" - Accésit da Categoría C: 5º e 6º de Primaria - II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN

Participantes e premiados da Categoría C: 5º e 6º de Primaria
II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN (2019)
Relato galardoado cun Accésit na Categoría C: 5º e 6º de Primaria.

"UN ROMANCE ESPACIAL EN N.E.X.U.S. 2.0" de NOA CAGIGAS BLANCO - 11 anos - 6º de Primaria.
Érase unha vez unha muller chamada Erea. Traballaba nun almacén preto dunha estación espacial.
Case era de noite e Erea xa marchaba do almacén, pero ao saír víu un cartel no que dicía que a mañá seguinte, sairía unha nave con destino a un novo planeta.
Só quedaban dúas prazas, pero Erea tiña un pouco de medo a ir soa. Ao darse a volta, mirou a un home que tamén parecía estar interesado naquela viaxe espacial. O home preguntoulle se ía ir a viaxe, pero ela, díxolle que non quería ir soa. O home dixo moi seguro, que a podía acompañar. Erea estaba confusa, porque ir ao espazo cun home que acababa de coñecer, era un pouco esaxerado.
Un par de segundos despois, Erea tomou unha decisión, o home máis ela irían ao espazo.
A mañá seguinte, Xavi que así chamábase o home, tomou rumbo ao espazo xunto con Erea, bueno tamén eran unhas mil persoas máis. E así foi como Xavi enamorouse.
Unha vez dentro da nave, comezou a súa aventura espacial. Ao día seguinte, xa no planeta Eos, GAP 2.0 (a nave) xa aterrizara, Erea e Xavi decidiron dar unha volta por Eos. Case a catro kilómetros da nave, observamos como G.A.P. 2.0 alonxábase cada vez máis. Intentaban correr, pero claro como no espazo non hai gravidade era imposible.
A nave xa estaba e uns cantos kilómetros do planeta!!
Non o podían creer, estaban atrapados nun planeta eles sós, sen auga, sen comida, o e peor de todo e, que tamén sen gravidade.
Xavi aínda seguía ocultándolle o seu amor por Erea, non  sabía cando dicirllo, pero armouse de valor e díxollo.
Erea quedou bocaberta con aquela noticia. Non sabía que responder.
Ao cabo dun ratiño, Erea díxolle que non podía dicir ese tipo de cousas nun momento tan tráxico.
Naque planeta facía moito frío e decidiron dar un paseo para quentarse. De súpeto Xavi parouse, Erea preguntoulle se lle ocorría algo, Xavi contoullo que vira unha cousa rarísima. Erea pensou que era unha broma, pero Xavi aínda non estaba do todo seguro.
Decidiron acercarse, pero antes da chegada, viron unha nave. Puxéronse a dar brincos para que os tripulantes da nave os viran. Os astronautas fixéronlles un sinal para avisar de que os recibían encantados.
Pero ao facer os sinais de axuda, a Xavi fíxoselle unha greta no casco. Estaba quedando sen osíxeno!!
Ao entrar na nave Xavi xa estaba case "morto".
 Tiveron que levalo á cápsula de enfermerías, pero... Xa era tarde!!
A Erea quedáronlle os ollos como pratos. Contáronlle que a nave estaba tendo uns problemas no motorl. De súpeto a nave comezou a tambalearse. Non podían saía, porque non había traxes para todos.
O comandante Fran tivo que saír a aranxar a nave. Era imposible sobrevivir, pero había que arriscarse!!
Fran saiu fóra. Non había moita esperanza, pero sempre quedaba unha pouca.
Fran case rematara e de súpeto estallou o motor. Erea estaba moi preocupada, xa perdera a esperanza, pero como a esperanza é o ultimo que se perde...
Fran regresou a navae. Dixo que había que chamar ao planeta Terra para que enviasen unha nave cun motor noto. Esperaron alí unpar de semanas ata que chegou.
Cambiáronnno e regresaron de volta á Terra.
Esa fora, a mellor aventura da súa vida!!

EL ESCARABAJO DE ORO


EL ESCARABAJO DE ORO
Autor: Edgar Allan Poe
Adaptadores: Joan Ramon Berengueras y Rosa Bonafot
Edita: Almadraba Editorial
Colección: Kalafate

Género: Literatura Infantil en castellano - Narrativa - Lectura Fácil.

Edad recomendada: + 10 años.

El escarabajo de oro, relato escrito hacia 1837, forma parte de las Narraciones extraordinarias del autor.

Un amigo de William Legrand y de Júpiter, su criado, nos explica su participación en la aventura que protagonizan y cómo resuelven un misterio muy complicado. Se trata de descifrar un pergamino escrito en clave, que Will Legrand encuentra casualmente en la playa y que contiene instrucciones para desenterrar el tesoro de un antiguo pirata. Los conocimientos de Legrand, la paciencia de Júpiter y la colaboración del amigo lo hacen posible.

ISBN: 978-84-8308-924-8
Nº de páginas: 72
Encuadernación: Tapa blanda
Formato: 16 x 21 cm

mércores, 29 de xaneiro de 2020

"O MUNDO ESTÁ NAS NOSAS MANS" - Accésit da Categoría C: 5º e 6º de Primaria - II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN

Participantes e premiados da Categoría C: 5º e 6º de Primaria
II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN (201
9)
Relato premiado cun Accésit na Categoría C: 5º e 6º de Primaria.

"O MUNDO ESTÁ NAS NOSAS MANS" de LUCÍA CEREZO ALONSO - 11 anos - 6º de Primaria.
Era unha tarde de agosto, as miñas amigas e mais eu fomos á praia e había moitas algas, e de súpeto miramos para un lado e miramos botellas e moito plástico ao redor.
Unha das miñas amigas que se chama Antía P, que é a máis valente, decidiu coller unha bolsa e comezar a recoller o plástico, e así foi, eu, Antía P, Antía C, Paula e Claudia comezamos a recoller o plástico.
Xa levábamos 2 horas recollendo plásticos, e xa eran as 20:05 e tiñamos que ir cada unha para a súa casa. Cando chegamos a casa cada unha contoullo aos seus pais e os nosos pais dixeron que fixeramos un traballo que case ninguén fai.
Ó día seguinte como estaba dando o sol eu e Paula decidimos ir á praia, pero a outra praia, e Paula levou bolsas para recoller plásticos. Cando chegamos á praia viñeran as nosas nais con nós, e nós fomos mirar onde había plásticos e comezamos a recoller os plásticos. Levábamos media hora recollendo plásticos e de súpeto apareceu un home e díxonos:
-Nin se vos ocorra recollar plásticos que hai aquí.
-Por que non podemos? - preguntoulle Paula.
-Porque tampouco hai tanta contaminación, e os animais tampouco sofren tanto -dixo o home.
-Si que hai moita contaminación e os animais por culpa da contaminación están morrendo moitísimos, e hai moitos animais danados -engadín eu.
Despois de que eu lle dixera iso o home marchou e eu e máis Paula marchamos correndo a xunto das nosas nais para contarllo.
Cando chegamos a xunto delas contámosllo e elas viñeron con nós e nos axudaron a recoller os plásticos, e despois de 45 minutos recollendo as 4 os plásticos decidimos parar de recoller e ir a darnos un baño.
As nosas nais foron para a area e eu e Paula fomos a auga.
Eu e Paula fomos máis para o profundo e estábamos falando e de súpeto miramos como 5 tartarugas envoltas en plásticos. Nós as dúas intentamos quitarlle os plásticos sen facerlle dano. E cando lle quitamos todos, todos os plásticos, agradecéronnos que lle quitáramos os plásticos a súa maneira e marcharon.
Despois de 5 minutos saímos da auga para secarnos un pouco porque era tarde e tiñamos que marchar.
Recollemos, despedímos e marchamos.
COIDEMOS O PLANETA!
FIN.

IVANHOE


IVANHOE
Autor: Walter Scott
Adaptador: Elena O'Callaghan i Duch
Edita: Almadraba Editorial
Colección Kalafate

Género: Literatura Infantil en castellano - Narrativa - Lectura Fácil

Edad recomendada: + 10 años

Ivanhoe es una de las novelas más leídas de Walter Scott

Su protagonista es un caballero que encarna todas las cualidades del héroe romántico: Es valiente, generoso, amante de las aventuras, defensor de los oprimidos y luchador contra las injusticias...

Con esta obra, que hace referencia a hechos históricos como la participación de Ricardo Corazón de León en las cruzadas y el gobierno tiránico de su hermano, el príncipe Juan, Scott quiso explicar a los lectores ingleses del siglo XIX el origen de Inglaterra tal y como la conocemos hoy en día.

ISBN: 978-84-8308-755-8
Nº de páginas: 107
Encuadernación: Tapa blanda
Formato: 16 x 21 cm



martes, 28 de xaneiro de 2020

"A TERRORÍFICA FÁBRICA ABANDOADA" - Accésit da Categoría C: 5º e 6º de Primaria - II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN

Participantes e premiados da Categoría C: 5º e 6º de Primaria
II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN (2019)
Relato premiado cun Accésit na Categoría CD: 5º e 6º de Primaria.

"A TERRORÍFICA FÁBRICA ABANDOADA" de IAGO SALVADOR PAZOS - 11 anos - 6º de Primaria.
Hai moitos anos, nunha fábrica abandoada vivían un esquelete, unha meiga e unha cabaza.
Nesa fábrica tamén había unhas pantasmas, pero ninguén o sabía.
Un día pola noite, a cabaza saíu da fábrica e había unha meiga malvada, porque gustáballe converter a todos en calquera animal.
Unha noite cando a meiga estaba durmindo, un esquelete pequeno apareceu e colleulle a varita máxica á meiga.
A mañá seguinte, a meiga deuse conte de que faltáballe a súa varita, pero a meiga non sabía que vivía alí un esquelete e unha cabaza. A cabaza tiña moito medo de saír porque había pantasmas.
As pantasmas intentaron convencer á cabaza e dicirlle que non eran malos.
De súpeto aparece ameiga e converte ás pantasmas en cabazas para que aquela cabaza xa non tivera medo.
E colorín, colorado este conto rematou.


¡VAYA LÍO CON EL CHOCOLATE!


¡VAYA LÍO CON EL CHOCOLATE!
Autor: Ester Farran
Ilustrador: Jordi Sales
Edita: Editorial El Pirata

Género: Literatura Infantil en castellano - Narrativa - Lectura Fácil

Edad recomendada: +8 años

"¿Quieres ser mi amiga del alma?", pregunta Judith a Johan.
"¿Quieres ser mi amigo no imaginario?", pregunta Johan a Judith

Este verano Judith y Johan han hecho un pacto que cambiará sus vidas. Se han unido con el propósito de hacer de superhéroes justicieros y ayudar a los demás. Para conseguirlo usarán sus ideas, divertidas y alocadas, y sobre todo ¡mucho, mucho chocolate! ¿Los quieres acompañar?

ISBN: 978-84-17210-15-1
Nº de páginas: 163
Encuadernación: Tapa blanda
Formato: 13,5 x 19 cm



luns, 27 de xaneiro de 2020

"O VIAXE DE LACA E CHISPAS" - Accésit da Categoría C: 5º e 6º de Primaria - II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN

Participantes e premiados da Categoría C: 5º e 6º de Primaria
II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN (2019)
Relato gañador dun Accésit da Categoría C: 5º e 6º de Primaria.

"O VIAXE DE LACA E CHISPAS" de DIEGO DOMÍNGUEZ COSTAS - 11 anos - 6º de Primaria.
Un día coma outro calquera, escoitábanse uns gritos na aldea que dicían:
-Axuda, axuda, ao ladrón!
Pero este era tan áxil e tan veloz que, saltando polos tellados, despistounos a todos.
Non era un ladrón calquera, era unha gata que roubaba de todo: xoias, comida, flores, etc.
Ao día seguinte apareceu un gato novo na aldea chamado Chispas.
Nada máis chegar, Chispas enterouse das maldades da gata, así que, polos rumores, decatouse de que vivía nun burato no tronco dunha árbore do monte.
Máis tarde, cando Chispas chegou ao tronco da gata, atopouna ordenando o seu ultimo botín. Chamoulle a atención, e a gata comezoulle a rifar. Díxolle que, para comezar, chamábase Laca, e que non estaba ben interrumpir na casa dos demais sen avisar.
O gato, confundido, cambiou de tema dicíndolle que non se podía roubar, que estaba mal, Laca, moi enfadada, botouno dalí.
Unhas horas máis tarde, Chispas decidiu regresar ao tronco, e viu que Laca estaba preparando o seu próximo golpe. Era un atraco a un tren cheo de comida, que pasaría pola aldea dentro dun mes.
Pasaron as semanas, ata que chegou o suposto día do roubo. Laca xa estaba preparada para saltar ao tren. En canto chegou ao vagón, atopouse con Chispas, o cal estaba defendendo os suministros. Laca díxolle que non se entrometera nos seus asuntos.
Chispas, alterado, comezou a discutir e pelexar con Laca.
Estaban os dous tan concentrados que non se decataron de que o tren estaba en movemento.
Cando o tren parou, foi o momento no que se deron conta de que xa non estaban na vila, estaban nunha cidade!
Despois paráronse a pensar un momento no que pasara, e como os dous seguían enfadados, cada un marchou polo seu camiño.
Pasaron os días e, casualmente, atopáronse nun parque. Estaban os dous mallados, co pelo sucio e despeiteado, cheo de lixo. En canto se viron, parecía que o mundo fora invadido polo silencio. Ningún dos dous dixo nada durante minutos, ata que Chispas rompeu o silencio, dicindo que tiñan que traballar xuntos. Laca non se opuxo.
Ao contrario, tiña unha idea para regresar. O plan era sinxelo: primeiro tiñan que buscar información sobre os transportes que pasaban pola súa vila. Despois tiñan que localizar de onde partían e finalmente só tiñan que coarse no vehículo.
Levaron a cabo o plan. Custoulles días atopar o que necesitaban, pero o que conta é que o conseguiron.
Tiñan que chegar a un camión vermello e azul que transportaba carne. Todos os mércores saía desde o aparcamento do cruce, ás seis e media.
Faltaban só cinco minutos, pero chegaron a tempo. Fíxose de noite e, antes de ir a durmir, Chispas preguntoulle porqué roubaba, e Laca contoullo todo.
Díxolle que no tronco, a parte dela, vivían dous coellos pequenos aos que tiña que manter.
Ao día seguinte, cando espertaron, o camión xa estaba na vila.
Antes de baixar, Laca prometeulle a Chispas que xamais volvería a roubar.
Pasaron os meses e, un home veu a vivir ao pobo. Deu a casualidade de que ao entrar na súa nova casa, atopou a Chispas, Laca e os coellos, que eran onde se aloxaban últimamente. O home, que era amante dos animais, en vez de botalos fóra, decidiu adoptalos a todos.
Así foi, como Laca deixou de roubar, e todos viviron felices para sempre.

TRISTÁN E ISEO


TRISTÁN E ISEO
Autor: Anónimo
Adaptadores: Pere Danés y Montserrat Morera
Edita: Almadraba Editorial
Colección Kalafate

Género: Literatura infantil en castellano - Narrativa - Lectura Fácil

Edad recomendada: + 10 años

Tristán e Iseo es una novela de aventuras y amor.

Narra la agitada vida del invencible caballero Tristán, sobrino del rey Marco de Cornualles, que se convierte en un héroe después de vencer a un gigantesco guerrero y matar a un monstruoso dragón. Pero Iseo, la prometida del rey, y Tristán se enamoran apasionadamente, víctimas de un filtro mágico. Se inicia entonces el conflicto entre la fidelidad debida al rey Marco y el amor eterno e inevitable de los dos protagonistas, que dará lugar a otras aventuras y a un inolvidable final.

ISBN: 978-84-8308-759-6
Nº de páginas: 106
Encuadernación: Tapa blanda
Formato: 16 x 21 cm

domingo, 26 de xaneiro de 2020

"MIRA COMO BAILA" - Accésit da Categoría C: 5º e 6º de Primaria - II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN


Participantes e premiados Categoría C: 5º e 6º de Primaria
II CERTAME DE RELATO CURTO DE PAZOS DE BORBÉN (2019)
Relato premiado cun Accésit da Categoría C: 5º e 6º de Primaria.

"MIRA COMO BAILA" de ANTÍA CERNADAS ALFONSO - 11 anos - 6º de Primaria.
Ola! son Cristina e encántame o baile. todos me din que se me da ben. Eu dende que era pequeniña, bailo. Levo moito tempo indo a concursos. O meu soño e ir a "Mira quen Baila". É un programa da galega. Levo indo todos estos anos aos castings, pero nunca me collen. Este ano levárame preparándo todo o ano.
O día trece levantaríame as oito e iríamos rumbo a Lugo, pero non ía ser todo tan guai, estaba convencida.
Faltaban quince días. Ía todas as tardes a ensaiar.
A miña profesora chamábase Zoe. Entrenábame dende fai oito anos. Eu tiña dezaseis anos. A miña paixón polo baile era enorme. Todos os martes e xoves ía entrenar de 16:00 a 18:30.
Esta vez colléranme. Actuaba de cuarta. Nese programa só gañaba unha persoa en cada gala.
Era o día doce pola noite. Tiñao todo preparado.
Presentábase Briana. Que nena máis repugnante!
As súas amiguitas Diana e Xiana non se presentaran pero ían ir, estou segura.
Teño sempre problemas con elas tres. Son as típicas "guapas" que teñen os chicos detrás.
O premio de Mira quen Baila era unhas entradas ao Land Rober para a túa familia e para tí. Irían meus pais, meu irmá e meus avós. Daríanme tres mil euros e actuaría no Land Rober.
Durminme.
Pola noite...
Briana estaba na casa de Cristina. Ela sabía que Cristina era mellor que ela. As tres amiguitas trataron de abrir a pechadura cunha orquilla. Foille fácil. Abrírona e entraron, Xiana tropezou, torpiña como un pato mareado. Non se decatou ninguén. O que querían, era romperlle a roupa e a pegatina.
Pola mañá... Despertador:
- Tiriririririririririr! Son as seis da mañá!
Sí, o meu despertador é moi borde. Non estaba nerviosa, estaba nerviosísima!!!
Levanteime a almorcei.
Estivemos falando e, os meus pais trataron de tranquilizarme un pouco. Subín, ducheime e cando ía a vestirme, vin a miña roupa feita pedaciños. Só pensei..., Briana!
Fun a casa de Diana. Si, por desgraza, éramos veciñas. Abriume a porta o seu irmán Anxo, se non arrincáballe os pelos. Anxo chamouna e aí veñen as tres polas escaleiras para abaixo. Sí as tres!!! tiveran unha festa de pixamas.
Pregunteille como podían ser tan malas. Miráronse unhas as outras e ríronse, pecháronme a porta no nariz. Non podía máis, eran as de sempre.
Botei a correr e a chorar para miña casa. Pecheime na miña habitación. Os meus pais subiron a consolarme. Ninguén podía consolarme!! Ese era o meu soño, e non podía ser, roto por tres nenas de papá.
Eran as sete da mañá, estaba en pixama chorando e comendo xeado de chocolate.
De súpeto, alguén petou na porta. Era o irmán de Diana. Colléralle a pegatina e a roupa a Briana.
Ela prepararíase alí e coleríana os seus pais. Non o podría crer, Anxo era meu amigo!! Non me levaba ben coa súa irmá, pero unha cousa non quitaba a outra.
Tíñame que facer pasar por Briana. Que horror! Pregunteille a Anxo como ía a impedir que Briana saíse da casa. El contestoume que iso non me tiña que importar.
Díxenlle aos meus pais o que ía facer. Pareceulles ben, eles non soportan a Briana. Vestinme rápido e subimos ao coche. Eras as 8 a.m. e actuaría ás cinco da tarde, en directo.
Alá íamos nun golf vermello un pai, unha nai, unha nena e un neno, rumbo a Lugo.
Recibín como unhas vinte chamadas do Clube Patatilla pero nin caso. Chegamos alí. Chamaron por Cristina Sánchez pero non contestou ningúen. Briana actuaba de terceira e eu de segunda. Unha vez no escenario preguntáronme o meu nome e onde vivía. Empezou a soar a música e o meu corzo empezou a moverse. Sentía a canción correr polas miñas veas.
Actuaron todos. Nese programa gaña un só cada día. Non é como A Voz, Got Talent...
De finalistas quedamos unha que se chamaba Andrea e eu. Galloso colleunos as mans e dixo:
-"A gañadora da terceira gala de Mira quen Baile é... Cristina!"
Recordarei esa frase toda a miña vida!!
Levamos os tres mil euros e as seis entradas pra o Land Rober.
Sabía que o rematar o verán, ao ir ao colexio, Briana íame facer a vida imposible, pero non me importaba... Conseguira o meu soño, un dos meus soños!!l
E agora, seis anos despos, vou para a final de Got Talent!!!

LA BOCA DEL DIABLO


LA BOCA DEL DIABLO
Autor: Teo Palacios
Edita: Edhasa

Género: Literatura Castellana - Narrativa histórica

Tras el desastre de la Gran Armada, Baltasar de Zúñiga consigue arribar a las costas españolas, junto a su escolta y compañero Juan Lobo. Su misión: informar al rey de lo ocurrido. Tras hacerlo, podrán descansar. Pero, ya de vuelta a casa, Zúñiga tiene una nueva misión para Juan: deberá acompañar y proteger a dos inquisidores a los que se les ha encargado investigar la desaparición de varias muchachas en un pueblo de Toledo.

Sin embargo, la situación en ese pueblo será mucho más compleja de lo que pensaban, pues rápidamente descubrirán que en la villa se ha instalado un clima de terror y que los vecinos declaran haber visto brujas y demonios en sus calles. Ahora será necesario investigar si realmente Satán camina entre los hombres para castigarlos una vez más o si lo que está ocurriendo nada tiene que ver con los poderes demoníacos.

ISBN: 978-84-350-6313-5
Nº de páginas: 286
Encuadernación: Tapa dura
Formato15 x 23,5

BUSCAR NO BLOG


gadgets para blogger