Contos sen fronteiras - LITERATURA INFANTIL

Contos sen fronteiras

Xavier Frías Conde

Eva Mejuto

Oli

Antonio Yáñez Casal
Ilustraciones de Patricia Castelao
Col. Lagarto Pintado.

Dirección Xeral de Creación e Difusión Cultural.

Xunta de Galicia. Santiago de Compostela, 2007

Ata os 10 anos

Nova entrega desta colección editada pola Xunta de Galicia en conmemoración do Día Internacional do Libro Infantil e Xuvenil, coa colaboración da Asociación Galega do Libro Infantil e Xuvenil (Gálix).

Recolle catro relatos:

A historia de Carpatín, ou monstro comexiz, de Xavier Frías Conde presenta a un monstro que carecía de caninos e non sabía gritar nin espantar aos humanos: era un desastre, polo cal os outros monstros da aldea ríanse del. Cansado das mofas e de esconderse, decidiu virse para o mundo dos humanos.

 Así, un bo día apareceu nunha escola e quedouse a vivir no cuarto da limpeza alimentándose de tizas, que lle gustaron moito. Ata que o director notou que faltaban moitas tizas e controlou o seu uso, polo que empezou a pasar fame. Buscando alimento, descubriuno no aula María, unha moza de 9 anos, á que lle dixo que tiña esa forma rara porque era de máis alá de Rusia. Puido quedar na clase como 'estranxeiro'. E ata foi coa moza ao coro no que esta cantaba, aprendeu o estribillo da canción e, logo de devorar uns tizas, empezou a cantar con voz tan forte e tan mal que espantou a todos. ¡Si ata apareceron grietas nas rúas e as campás do templo tocaron soas pola vibración! Entón regresou ao mundo dos monstros, onde, logo de meter unha tiza na boca, cantou asustando a todos, que fuxiron co medo. E regresou satisfeito xunto a María: agora xa non só asustaba aos humanos, senón que tamén podía asustar aos monstros.

No relato de Eva Mejuto O cágado e o Lagarto, Sara non pode durmir nin contando ovellas porque ulula moito o vento. Entón, a amiga Rita cóntalle o conto da tortuga grande e a lagartija que vivían na selva de Mozambique: a tortuga, co diñeiro que aforrara foise a comprar un saco de maíz para o inverno, cando non hai que comer. Como pesaba, pousouno para beber. Unha lagartija que pasou por alí levoullo, alegando que estaba no camiño. Mentres conta, Sara interrómpea preguntándolle por Mozambique e a "Casa da Alegria" na que vivía Rita como outros nenos sen familia ata que a trouxo en adopción unha parella da vila. Alí, unha cuidadora, Mae Rosa, contáballe este conto nos días de tormenta para que non tivese medo e durmísese; antes de virse, regaloulle unha boneca -que a Sara parécelle fea, aínda que non llo di-, Nanghaia, para que charlase con ela. Na primavera, cando o lagarto tomaba o sol, o renacuajo cortoulle o rabo, alegando que, como o saco de maíz, el tamén o atopou no camiño.

O conto trouxérallo de Mozambique a Rita o seu pai adoptivo. Escrito nuns papeis amarillentos, gárdao como un tesouro baixo da almohada.

Oli relata en O meu amigo Ash, na voz narradora dun mozo, que Ash chegou un día ao pobo coa súa nai desde Senegal. Está vivindo en casa da avóa de Roberto, que acolleu a familia porque ela tamén foi emigrante en Suiza, aínda que algúns veciños non o poidan comprender. Coñece con sorpresa os costumes do novo país: os agasallos de Reis, o Carnaval... Aos seus oito anos de idade, xa fala moi ben o galego. Del tamén aprenden os amigos palabras da súa uolofe natal ou a lenda da creación do home branco e o home negro. Ademais, vai ter un irmán, por iso están buscándolle dous nomes, un galego e outro africano.

Antonio Yáñez Casal conta que O rei de Litonia unha mañá decatouse de que non tiña ningún conto propio, como todos todos os reis coñecidos... ou ata ratones e piojos. E reclamoullo aos seus súbditos. Pasaban os meses e ninguén conseguía fabricarlle un conto digno da súa grandeza. Marcharon ao estranxeiro á procura de contos, mais non trouxeron ningún que convecenciese ao monarca. Ata que unha muller dixo que no seu país había un ladrón de cousas que ninguén espera que roube, que lle roubou a fidelidade á muller do sultán. Leste, en vinganza, ordenou que cada noite ía estar cunha muller que faría matar ao saír o sol. Pero Sherezade entretívoo comezando un conto do que non desvelaba o final ata a noite seguinte, na que comezaba outro ... E así durante mil e unha noites. Conseguiu desta forma salvar a vida de todas as mulleres, pois o rei ao final xa esquecera aquela idea de matalas. Ese ladrón tamén podería provocar o conto para o rei... Pasados dez días, unha sombra cruzou o reino levando a escuridade a cada recuncho. O monarca quedouse durmido e ao espertar xa non recordaba nada da súa obsesión por un conto: o ladrón -a muller vestida de seda- rouboulle o desexo del. E, rápidamente, os súbditos puxéronse a redactar este conto.

86 p. - 11x19 cm.

D.L.  966-2007

Fonte: BLIX

FAITE SOCIO DA BIBLIOTECA E LÉVAO PARA LER NA TÚA CASA